Al final ...la catedral

Lavacolla - Santiago de Compostela 10 km

Gaandeweg de weg gegaan

De weg gegaan om stil te staan

om stil te worden,

stil van binnen

gaandeweg

de weg naar binnen

Leo Jacobs

De pelgrim is gearriveerd

Volgers, wat een verrassing was dat. Opende ik vanmorgen om half 7 mijn mailbox, zat die vol met felicitaties. Maar ook begreep iedereen het dubbele van deze dag. Enerzijds blijdschap en dankbaarheid dat het doel zonder noemenswaardige ziekte en ander onheil is bereikt. Maar ook weemoed omdat een mooie reis nu ten einde is. Maar, zoals volger Dimitra schreef: een einde is ook een nieuw begin.

Het waren te veel e-mails om allemaal te beantwoorden, maar iedereen krijgt de komende dagen persoonlijk antwoord.

Sinds Jetta me vier weken geleden vroeg of ik soms op een vrijdag geboren ben, was het voor mij duidelijk dat ik op een vrijdag in Santiago zou aankomen.

Een korte en bekende etappe dus veel is daar niet over te melden. De eerste drie kwartier legde ik in het duister af met zo'n mijnwerkerslamp op mijn hoofd. 

Een ouder Spaans echtpaar kwam voorbij en zong E viva Espana. Ik vroeg of ze Imca Marina kenden. Dat nu weer niet, maar ze wisten wel dat het een lied uit de jaren zeventig van de vorige eeuw was, toen ze nog jong waren. En ze waren dankbaar dat ze dit lied zoveel jaren later nog met elkaar in goede gezondheid konden zingen.

De Monto de Gozo (berg der vreugde) heet zo omdat de pelgrims vroeger vol vreugde waren als ze de kathedraal zagen. Ze wierpen zich op de knieen van vreugde.
Ik ben er vaak geweest en (behalve de eerste keer) was er altijd mist, dus geen plaatje van de kathedraal in de verte.

Monto do Gozo in de mist

De weg van Lavacolla naar Santiago is inmiddels bekend. Nog altijd ligt er een krakkemikkig voetpad met losliggende planken. Ongelooflijk, als je toch weet dat hier elke dag honderden pelgrims passeren, dan zorg je toch voor een duurzame oplossing. 

Nog steeds hetzelfde krakkemikkige voetpad met losse planken

Om 11 uur bereikte ik het plein voor de kathedraal. ik had me er al op voorbereid dat ik waarschijnlijk geen vrienden van onderweg zou ontmoeten gezien mijn afwijkende reisschema. Maar daar was Duitse Andrea. Ik ontmoette haar anderhalve week geleden aan het eind van de Variante por Hospitales waar ze huilend op een bergpas vroeg of ik soms een taxi met haar wilde delen. Dat wilde ik niet en later schreef ik in mijn blog niet zo positief over haar waar ik door Petra nog door op de vingers werd getikt. Ik had me deze reis voorgenomen minder snel over anderen te oordelen en daar is nog weinig van terecht gekomen. Nog een week om dat te oefenen.

In ieder geval was het weerzien met Andrea vanochtend hartelijk.

André en Andrea

Marie-Anne, mijn vrouw voor één dag van afgelopen zondag stuurde me een sms. Ik  belde haar terug met de woorden: Ah, ma femme.

Non, c'est fini was haar antwoord.
Afgesproken op het plein om nu echt afscheid te nemen. Ze gaat door naar Fisterra en wil dan naar Barcelona lopen.
Negen weken geleden (op een vrijdag) leerde ik haar kennen. Ik schreef toen 's avonds in mijn blog dat een afscheid altijd spannend is. Blijft het bij deze ene ontmoeting, of ga je samen nieuwe avonturen beleven? We zagen elkaar anderhalve maand nietl.
Mooi dat ze er aan het eind van mijn camino bij was.
En met iemand in een andere taal communiceren blijft altijd lastig. Als ik op een gegeven moment zeg dat ik niet katholiek ben, moet Anne-Marie erg lachen. Als ze uitgelachen is, legt ze uit dat wanneer je in Frankrijk over iemand zegt dat hij niet katholiek is, dit zo veel wil zeggen als dat hij louche is. Enfin, misschien ben ik dat ook wel.

Selfie met Marie-Anne

Vandaag rustig op het plein gezeten om de afgelopen reis op me in te laten werken. Morgen ga ik de kathedraal in om naar de pelgrimsmis te gaan en de apostel te omhelzen.

Gisteren in de bus van de gebroeders Freire besloten dat ik geen Compostela ga halen (door sommigen ook wel aangeduid als pelgrimsdiploma).

Het pelgrimsbureau is erg streng op zulke dingen en ik heb geen zin om daar vaag over te doen of over te liegen. Ik heb nu 8 compostelas thuis liggen en het is goed zo. Deze reis zit in mijn hoofd en in mijn hart. Ik heb geen officieel document nodig om dat te bevestigen. En bovendien blijf ik zo uit de statistieken. Altijd maar weer die ronkende verhalen in de Voz de Galica dat er weer meer pelgrims zijn geregistreerd. Mijn naam staat daar voorlopig niet meer bij.

En laten we eens stoppen met al die data te registeren. Wat heeft dat toch voor nut? Als je tegenwoordig marketingmeisjes hoort hebben ze het over de data is...

Als je dan zegt dat data meervoud is, kijken ze je aan of je een reptiel uit een vergangen tijdperk bent. Maar soit, ik draaf geloof ik wat door.

Rij voor het pelgrimsbureau waar ik niet in hoef te staan

Het oude - tot fraai hotel verbouwd - seminarie was tot zondag vol. Dus voorlopig zit ik weer in mijn oude vertrouwde Hostal Tita (vier hoog achter zonder lift). Vorig jaar kreeg ik daar nog een aanval van claustrofobie, maar ze hebben geinvesteerd in nieuwe bedden, zodat ik in ieder geval ruim kan liggen na het traplopen.

Hospedaje Tita

Zoals aangekondigd vanaf nu dagelijks de column: Ondertussen in Santiago.