De eerste stap

Zelfs een reis van duizend mijl begint met de eerste stap. 
Lao Tse

De eerste stap die ik volgens pelgrimsvriend Jasper niet mag vergeten omdat hij veel waard is.

Nog even op de schelp naast de voordeur kijken welke kant Santiago ook al weer op is.

De wijze kater Max komt me op een ernstige omissie wijzen...Vergeten mijn wandelschoenen aan te trekken. Zul je toch dat hele eind op je slippers gelopen hebben...

Maar dan toch op weg. Op weg voor een camino die nog leeg is.

Het eerste stempel in mijn pelgrimspaspoort gehaald bij mijn vriend de groentenman.

Willem Zwagerman

Uw groentenman

daar kun je mee aankomen bij het Pelgrimsbureau in Santiago de Compostela.
Willem geeft een banaan mee voor onderweg..

De schelp op het graf van Adrie wijst de weg naar Santiago

De volgende stop is van serieuzer aard. Begraafplaats Sint Barbara in Alkmaar.

Drie jaar geleden ging ik met de fiets op weg naar Santiago. Pelgrimsvriendin Adrie Dik stond in Alkmaar met een Spaanse vlag langs de weg. Omdat ik wat eerder van huis was vertrokken, miste ik haar.

Precies twee weken later overleed ze totaal onverwacht toen ze met haar man Gerrit op pelgrimage was van Le Puy naar Saint-Jean-Pied-de-Port.

We hebben elkaar voorgoed gemist.

Nu wijst de schelp op haar graf de weg naar Santiago.

Het leven is slechts een handvol tijd.

Deze lijfspreuk van Adrie staat ook op haar grafmonument.  

Ik ben van plan deze zin ter harte te nemen. Nu lijkt Santiago nog onbereikbaar ver weg, maar voor je het weet is het voorbij. Even later is het: weet je nog verleden jaar..? En dan is het twee jaar geleden, drie, vier, vijf....

Ik ben van plan elke dag van deze camino bewust mee te maken. 

Uitgang van het Heilooer Bos

Na het Heilooer bos ben je ineens op de meseta.

De meseta tussen Heiloo en Egmond

Op het Monnikenpad tussen Heiloo en Egmond heeft iemand. een wijze spreuk opgehangen.

Of in een rugzak.

Hotel Borst in Bakkum is precies wat ik zoek. Douche en wc op de gang, maar wel een wasbak...!
De keuken is vandaag gesloten, maar ik mag wel met de kostgangers mee-eten. Waardin Jolanda kookt bami vandaag voor Rick en Kevin die hier een kliniek aan het bouwen zijn. Ze wonen in Hardinxveld-Giessendam, maar willen niet elke dag in de file. Ze werken elke dag liever wat langer door zodat ze vrijdagmiddag vrij hebben.
Naar Spanje lopen moeten ze niet aan denken, maar ze zijn wel met het vliegtuig naar Zuid-Afrika en Australie geweest. Aan dan laatste zou ik niet moeten denken.
Het was leuk eten met de kostgangers. Het zijn deze dingen die de reis net boven een toeristische tocht uittillen.

Hotel Borst in Bakkum

Benieuwd wie we morgen ontmoeten.