Ge zijt toch zeker niet naar Compostela aan het stappen zeker?

Mechelen - Leuven 28 km

Beste volgers,

Dank voor al uw berichten. Zoals mijn favoriete volgster snedig opmerkte: loslaten is één, maar blijkbaar wil je niet losgelaten worden. Dat heeft ze scherp gezien.
Ze wist me ook te melden dat 1 juli de naamdag is van Sint Rombout. Daaraan hadden we die kermis in Mechelen gisteren te danken.
Speciaal welkom aan nieuwe volgers Marjolijn en Paul. Ik heb de ochtend van vertrek de adres van d'n blog aan iedereen gemaild en ik had jullie adres  niet meteen bij de hand.


Vandaag gaat de route 26 km langs het kanaal van Leuven naar Dijle.
Meteen in Mechelen staat een bord: Jaagpad afgesloten: fietsers volg andere oever. Ik ben een loper dus....
Anderhalve kilometer is de afsluiting onverbiddelijk. Maar om nu anderhalve kilometer terug te lopen om dan 3 km later weer op dezelfde plek (maar dan aan de andere kant van het kanaal) terecht te komen?

Onverbiddelijke afsluiting

Gelukkig komt daar een reddende engel aanfietsen.
Hilde wijst me een alternatieve route. Haar man is naar Compostela gefietst. "Net als u, op z'n eentje."
Hilde is lerares Geschiedenis op het secundair en vandaag is het thema: de hippietijd. "Dat ge niet denkt dat ik er altijd zo bij loop."

Reddende hippie Hilde

Het kanaal Leuven - Dijle dateert uit de 18e eeuw. Bierstad Leuven had te kampen met de grillige Dijle die steeds meer verzandde. Gestimuleerd door het succes van het kanaal van Brussel naar de Rupel wilde men ook een kanaal.
Keizerin Maria Theresa gaf haar zegen in 1750 en twee jaar later liep het kanaal vol water. De ingenieurs hadden hun werk echter niet goed gedaan. Twee sluizen bleken te weinig voor 14 m verval. Sluizen en dijken begaven het.
Jarenlang voer er geen enkel schip door het kanaal. De brouwers begrepen dat het zo niet langer kon en dankzij hun financiele steun werden er vijf sluizen gebouwd. In 1763 voeren er eindelijk schepen richting Leuven.
Moraal van dit verhaal: waar zouden we zijn zonder de Brouwers?

Kanaal in de morgen

Waar zouden we zijn zonder de Brouwers?

Een oudere man op een fiets houdt me aan.
Ge zijt toch zeker niet naar Compostela aan het stappen zeker?
Ik: hoe weet u dat?
Man: hoe ik da weet? Omdat dit de route naar Compostela is toch zeker?
Maar ik begrijp da, het is een prestatie voor u zelf. 

Jos is gepensioneerd en heeft kanker overwonnen.
Hij stoort zich aan de consumptiemaatschappij.
Ik em vanmorgen een bijtel gemaakt. Die jonge gasten smijten die weg en gaan naar de Gamma en halen voor vier euro een nieuwe.
Wat ik gedaan heb heeft gene waarde, maar het is een prestatie voor mezelf.

Jos wil alleen op de foto als zijn hond er ook bij mag.

Jos met zijn hond

Het zijn deze ontmoetingen die me de kracht geven 26 km langs een kanaal te lopen.
En ja, al die mooie voormalige sluiswachterswoningen die zijn omgebouwd tot horeca zijn natuurlijk dicht. De ganse morgen zonder koffie!!

Bij Leuven doemen de eerste heuvels op

Veel jonge pelgrims vandaag. Louis helpt me uit de droom. Afgelopen vier dagen was het popfestival Rock Werchter.
Bent u op bedevaart meneer? Kranig van u.

Een half uurtje later doe ik enkele rugoefeningen.
Dat ziet er dramatisch uit, maar is het niet.
Ineens hoor ik achter me: Alles goed met u meneer?
Louis is van zijn fiets gestapt. Het ontroert me.

Louis is naar Rock Werchter geweest

Tegen half vijf loop ik Leuven binnen. Een rokende vrouw voor buurthuis Sint Maarten roept me terug. De koffie binnen is gratis.
Dan maak ik een fout. Ik ben moe en wil een slaapplaats, dus ik bedank vriendelijk voor het aanbod.
Ik zondig nu tegen mijn eigen regel: in het dagelijks leven zeggen we zo vaak, nee, dank u. Als pelgrim wil ik in dank aanvaarden wat me onderweg wordt aangeboden. En nu wijs ik toch weer een aanbod af. Wie weet wat voor interessante ontmoetingen ik nu gemist heb.
Volgende keer niet meer zo doen.

Verdwalen kan hier niet

Bij de Dienst voor Toerisme is men op scholing. Er zijn twee vriendelijke invallers, maar ze wijzen me op het plan een verkeerde locatie. Ik ben moe en kan dat slecht hebben.
Als ik op een muurtje het plan van Leuven bestudeer, komt er een vrouw met een plastic zak boodschappen aan. Ze loopt vlak langs het muurtje en een komkommer botst hard tegen mijn zere spieren.
Ik denk aan het Erasmuswicht van verleden week en roep haar terug.
Ze kijkt zeer verstoord. Moet ik haar daarvoor terugroepen.?
Nou ja, misschien zou u even sorry kunnen zeggen?
Sorry? Waarom?
Ja, waarom....

Uiteindelijk vind ik het hostal.
Ik deel de kamer met twee Poolse studentes en moet denken aan het liedje van Marijke Boon.

Ik deelde de kamer met twee zussen

ze zetten hun koffer op het bed

ze keken mij niet aan en ik begreep het

die stretcher was er later bij gezet.

Marijke Boon

Grote Markt in Leuven met gotisch stadhuis