Mijn lieve god, hoe is het mogelijk dat ik je hier ontmoet
Ik dacht dat ik je nimmer weer zou zien
Ik dacht, ik weet niet wat ik dacht maar ik denk nu wat is dit goed
Meesterlijk en aardig bovendien
En Ik ben blij dat ik je niet vergeten ben
Dat ik nog zoveel kleine dingen van je ken
Omdat ik steeds ben blijven dromen
Dat het toch zover zou komen
wat ben ik blij dat ik je niet vergeten ben
wat ben ik blij dat ik je niet vergeten ben
Joost Nuissl
Het is kwart over 8 's avonds. Ik heb mijn blog bijgewerkt en wil wat eten. Cafeteria Lenda heeft alleen maar platos combinados en daar heb ik niet zo'n zin in. Ik heb ook niet veel zin om met Javier te dineren, dus ik ga maar een straatje om. Een vrouw met een hoofddoek om komt me tegemoet. Aan haar blote voeten in sandalen zie ik dat het een pelgrima is. Zonder eigenlijk te weten waarom zeg ik bonsoir in plaats van buenas noches.
En dan...zie ik het goed? André!! roept ze.
Het is Marie-Anne, de vrolijke wiskundelerares van meer dan een maand geleden.
De omhelzing is hartelijk.
Marie-Anne is met een grote groep pelgrims en nodigt me uit samen te eten.
 |
| Marie-Anne vanavond |
Toen ik even met haar gepraat had, realiseerde ik me dat ze geen rugzak had. Die had ze zonder dat ik iets gemerkt had naast de mijne gezet. Mijn telefoon, camera en portemonnee lagen een eindje verder op een tafeltje. Ik besloot voortaan beter op te letten. Die avond schreef ik in mijn blog de volgende profetische woorden:
We nemen afscheid. Altijd een spannend idee. Zal ik haar deze reis nog vaker zien en van alles met haar meemaken of blijft het bij deze korte ontmoeting? We zullen zien.
Op maandag 3 augustus zag ik haar weer. Het was een bloedhete dag en ze liep samen met een landgenoot, Roger, die het zo te merken niet echt prettig vond dat ik me bij hen voegde.
 |
| Eerste ontmoeting met Marie-Anne op 31 juli |
Marie-Anne lachte veel. Ik moest raden wat voor beroep ze had. Iets met atoomsplitsen?
Nee, ze had liever kaarsen dan kerncentrales. Ze was lerares wiskunde.
En Roger is al lang weer naar huis.
10 augustus was de laatste keer dat ik haar zag. Ik wilde met de bus vanuit Limoges naar de buitenwijken om daar mijn tocht te hervatten. Ik stond bij de verkeerde halte en toen ik uiteindelijk wel bij de goede halte stond, duurde het nog drie kwartier voor de bus kwam.
Toen de bus arriveerde kwam er 100 m verder juist een pelgrima de hoek omlopen. Marie-Anne. We zwaaiden even naar elkaar en ik stapte de bus in. Later speet het me dat ik niet een volgende bus genomen had. Nu verdween ze wel op een heel onbevredigende manier uit mijn leven (ik had het idee dat ze in Limoges haar pelgrimage stopte).
Tot vanavond dus.
Vanochtend had ik het idee dat ik afscheid genomen had van al mijn vrienden (behalve Javier van wie ik juist wel afscheid had willen nemen). Nu is er een vriendin 'van vroeger' voor in de plaats gekomen. Zo voelt het tenminste, die tijd in Frankrijk lijkt wel een andere reis, maar met Marie-Anne voelt het weer vertrouwd. Alsof ze de verbinding met de periode in Frankrijk weer tot stand wil brengen.
We hebben veel bij te praten. Vaak blijken we in dezelfde gelegenheden te hebben overnacht - het kasteel van Puy Ferrat bijvoorbeeld - maar dan net op een andere dag.
y si vienes y no estamos
es que no coincidimos
Zien we elkaar weer? We zullen zien, maar nu hebben we elkaars adresgegevens.
Vanochtend vroeg ik me af of ik er wel goed aan deed hier te blijven en afscheid te nemen van mijn vrienden die doorliepen naar Lugo.
Als ik ook naar Lugo was gelopen dan...
De camino blijft verrassingen houden (en ja volgers, het was weer een vrouw).
Nee, ze had liever kaarsen dan kerncentrales. Ze was lerares wiskunde.
En Roger is al lang weer naar huis.
 |
| Roger en Marie- Anne op 3 augustus |
Toen de bus arriveerde kwam er 100 m verder juist een pelgrima de hoek omlopen. Marie-Anne. We zwaaiden even naar elkaar en ik stapte de bus in. Later speet het me dat ik niet een volgende bus genomen had. Nu verdween ze wel op een heel onbevredigende manier uit mijn leven (ik had het idee dat ze in Limoges haar pelgrimage stopte).
 |
| Encore une fois! |
Tot vanavond dus.
Vanochtend had ik het idee dat ik afscheid genomen had van al mijn vrienden (behalve Javier van wie ik juist wel afscheid had willen nemen). Nu is er een vriendin 'van vroeger' voor in de plaats gekomen. Zo voelt het tenminste, die tijd in Frankrijk lijkt wel een andere reis, maar met Marie-Anne voelt het weer vertrouwd. Alsof ze de verbinding met de periode in Frankrijk weer tot stand wil brengen.
We hebben veel bij te praten. Vaak blijken we in dezelfde gelegenheden te hebben overnacht - het kasteel van Puy Ferrat bijvoorbeeld - maar dan net op een andere dag.
y si vienes y no estamos
es que no coincidimos
Zien we elkaar weer? We zullen zien, maar nu hebben we elkaars adresgegevens.
 |
| Intiem diner met Marie-Anne vanavond |
Als ik ook naar Lugo was gelopen dan...
De camino blijft verrassingen houden (en ja volgers, het was weer een vrouw).
Jammer dat het einde in zicht komt van deze boeiende tocht, waarvan ik het verslag dagelijks met heel veel plezier heb gevolgd.
BeantwoordenVerwijderenJa André, de wonderen zijn de wereld nog niet uit.
BeantwoordenVerwijderenOok ik heb het genoegen gehad om mijn wandelmaatje in het traject St Jean Pied de Port - Bilbao, van wie ik daar met tranen in de ogen afscheid heb genomen, volkomen onverwacht terug te mogen zien in Oviedo. Ik had het deel tussen Bilbao en Santander overgeslagen, want reeds in 2013 gelopen. Françoise zou verder via de Norte lopen, terwijl ik de Primitivo verkoos. Zij bleek zich te hebben bedacht en had dusdanig snel gelopen dat ze mij weer ingehaald had. Zij, een paar jaar terug novice geweest in o.a. Vézelay, kon niet aarden en is uitgetreden, gaf toe de stille hoop te hebben gekoesterd dat we elkaar weer zouden treffen. Voor haar was ik een 'St Jacques' geweest die bij haar verwondering bracht en haar los weekte van regels die haar leven hadden beheerst. Je zou bijna de parallel kunnen leggen met Cornelis Vreeswijk en diens 'De nozem en de non'.
Wij hebben de resterende twee weken samen verder gelopen, zijn bij Herminia ziek geworden, hebben voor elkaar gezorgd en hebben beiden de aankomst in Santiago als een deceptie ervaren: de pelgrimsmis werd zonder enige aandacht gecelebreerd, en het was zó onrustig.
De Huiskamer van het NGvStJacob was eigenlijk voor mij de perfecte afsluiting. Daar heb ik die zondagochtend naar mijn kerkgemeenschap gebeld, in de dienst mijn dank- en wensbede uitgesproken en een lichtje laten ontsteken voor allen die in gedachte met mij zijn meegereisd en aan mij hebben gedacht.
Ik wens je nog een hele goede week toe, met pelgrimsgroet, Jaap MDD