Nog een biertje burgemeester?

Santona - Guemes 21 km (zaterdag)

De een zegt I love you, bijvoorbeeld een Canadees

de ander zegt Je t'aime, bijvoorbeeld een Canadees

Ich liebe dich, is een Duitster, die in Canada is geweest

Herman Finkers

Vrijdagavond een gezellige avond met Leo en Tine Jacobs die me een etentje aanboden. Ze staan een eindje verder op de camping en gaan binnenkort in Galicia fietsen.

Leo en Tine zijn zelf ook pelgrims dus ze begrijpen wat ik aan het doen ben. Tine vraagt hoe ik me voel. "Je leeft eigenlijk in een andere dimensie" vat ze mijn uitvoerig antwoord mooi samen.
Het is nog op een andere manier bijzonder. Leo was een goede vriend van wijlen Jeroen Gooskens.
Ik kocht zijn boek Ver Onderweg in 1994 toen ik nog amper van de camino en nog helemaal niet van het Genootschap van Sint Jacob had gehoord. Het was mooi Jeroen later persoonlijk te leren kennen.

Leo en Tine Jacobs

Een bijzonder wijnetiket

De gezellige avond met Leo en Tine kwam op een mooi moment want ik was vrijdagmiddag toch wel iets ge-emotioneerd door Jetta die kort voor het afscheid vroeg of ik soms op een vrijdag geboren was.
Tijdens het diner met Leo en Tine heb ik er niet meer aan gedacht, maar nu ik zaterdag weer op pad ben, moet ik denken hoe vreemd het soms kan lopen op de camino. 's Morgens wist ik niet eens dat Jetta bestond en 's avonds leek het alsof ik afscheid had genomen van iemand die ik al heel lang kende.
Toen ik haar aan zag komen daar bij die afslag in de regen met haar paraplu en ze een stukje met me meeliep was mijn eerste gedachte: te jong, te mooi, te blond. Maar ik had me vergist waarmee voor de zoveelste keer weer eens bewezen is dat je in het leven niet zo snel moet oordelen.

Ik kan mijn gedachten echter op andere dingen richten. Na Playa de Berria wordt de camino ineens een heel smal bergpad dat steil omhoog gaat. Door de regen en de vele pelgrims die me voorgingen is het een glijbaan geworden. Er is geen enkele afscheiding door middel van een leuning of zoiets dus als je uitglijdt val je of enkele tientallen meters lager in zee of je blijft in de doornenstruiken hangen.
Ik verbaas me dat de camino zonder waarschuwing over dit pad gaat. Ik ken diverse Nederlandse pelgrims die hier acuut om zouden draaien.

Glijbaan

Na het ronden van de klif wacht uitzicht op een nieuw strand. Het valt niet mee om daar te komen want de afdaling is nog moeilijker dan de klim. Het is allemaal spekglad en steeds moet ik uitvoerig bestuderen waar ik mijn voet neerzet. Door de zak op je rug, kun je snel je evenwicht verliezen. Eén verkeerde stap en...

Aan de andere zijde van de klif wacht een steile afdaling

Als ik even rust om op adem te komen (ook van een afdaling kun je gaan hijgen) en achterom kijk, zie ik iets blonds de berg komen abseilen. Het zal toch niet...? Jawel, het is Jetta.
Ze gaat hele stukken op haar achterwerk zitten en laat zich zo naar beneden glijden.

Abseilen

Als we wee veilig beneden zijn lopen we net als gisteren weer met onze blote voeten over het strand.
Jetta is wat nerveus. Ze heeft vanochtend haar zoontje (3) proberen te bellen, maar haar vader zei dat hij nog sliep. Vreemd, want bij haar (ze woont niet meer samen met de vader) is hij altijd al om 6 uur wakker.
De vader heeft beloofd terug te bellen als Franz wakker is, maar het duurt allemaal wel lang. Als de telefoon gaat, ga ik wat van haar aflopen om haar privacy te gunnen. Als ze opgehangen heeft, zie ik een blije opgeluchte moeder.

In Noja treffen we bijna alle Duitse pelgrimsvrienden op het terras. Ook Gerhard is er.
Na de koffie stappen we weer op. De Duitsers zijn allemaal sneller. Jetta wil het vandaag rustig aan doen en vraagt of ze weer met me mee mag lopen.
Ook Gerhard loopt met ons mee, maar ondanks dat Jetta en ik hem nadrukkelijk verzekeren dat hij niet stoort (we zijn geen setje en bespreken geen geheimen) merk je aan alles dat hij zich een derde wiel aan de wagen voelt. Hij praat aan één stuk door en maakt grappen om maar geen stilte te laten vallen.
Dat wordt er niet beter op als hij op een gegeven moment vraagt wat Jetta en ik gisteren op het strand gedaan hebben en Jetta antwoordt. We enjoyed the silence.
Even terzijde: Jetta en Gerhard zijn beide Duitsers, maar Jetta en ik spreken onderling Engels en als ik alleen met Gerhard samen ben  spreken we Spaans. Ik vind dat een heel mooie oplossing, want als de een zich gemakkelijk in zijn moedertaal kan uitdrukken en de ander in een vreemde taal steeds naar worden moet zoeken, heb je geen gelijkwaardige communicatie.

Onderweg maken we even een praatje met een man met een stofzuiger die nog wat losse eindjes heeft op te lossen.

Waar zat nu dat losse draadje?

Jetta heeft zin om vooruitlopend op haar verjaardag van morgen Sidra te gaan drinken.
De bar in San Miguel de Meruelo heeft echter alleen twee lauwe flesjes, dus Jetta bestelt bier en een kaasplankje (wat een vrouw!!!).

Selfie met kaasplankje

Jetta speelt thuis graag Jeu de boules en vraagt aan de man naast haar of dat hier soms ook gedaan wordt. Het blijkt de burgemeester te zijn. Nee, dat niet, maar als we beloven volgend jaar terug te komen, mogen we bij zijn vrouw logeren en dan zorgt hij dat er een Petanca-tournooi is.
We moeten er nog één drinken van de burgemeester en bij het afscheid biedt hij ons allemaal een speldje van de gemeente aan.
Dit gebaar inspireert Gerhad tot een ge-improviseeerde toespraak in het Spaans. Kortom: als gerespecteerde vrienden van de autoriteiten verlaten we dit dorp.

De burgemeester (links) en zijn vrouw (naast Jetta)

Als we tegen half vier (!!) weer opstappen besluit Gerhard toch maar alleen verder te lopen. Ondanks het gezellige drinkgelag heeft hij nog steeds het idee dat hij te veel is voor Jetta en mij.
Buiten het dorp ontdek in dat ik mijn wandelstok ben vergeten (Oorzaak drank?).
Ik ga terug terwijl Jetta op mijn rugzak past. Als ik terugkom zie ik dat ze er een biertje bij heeft genomen. Ik vraag hoe ze daaraan komt. Uit de bar meegenomen.
Als bierdrinkend lopen we verder.

We zien Pia langs de weg zitten. Een Duitse studente psychologie (ouders komen uit Thailand). Ze heeft enkele dagen geleden samen met Janneke bedwantsten opgelopen en zit onder de rode plekken die ze met creme moet behandelen.
We lopen met zijn drie-en verder.

Met Jetta (29) kan ik goed praten, maar hoewel Pia maar 5 jaar jonger is, merk je toch dat ze van een heel andere generatie is.
We lopen rustig (de bedwantsen hebben Pia geen goed gedaan). Om 6 uur nemen we een pauze.
Jetta ziet in de verte een bar en komt even later terug met drie koele biertjes.

Met twee meisjes op stap

Om kwart over zeven arriveren we bij de herberg in Guemes. Het is een herberg met 50 bedden en er zijn er nog vier over.
De Duitse hospitalera geeft eerst een aantal bevelen. Rugzakken daar, stokken daar, schoenen daar en vervolgens krijgen we een preek dat het toch geen pas geeft op het allerlaatste moment te arriveren.
Laatkomers worden echter beloond want van een Spaanse hospitalero krijgen we een privé kamertje met twee stapelbedden. Met twee meisjes in een kamertje.

De herberg in Guemes

Om half acht is er een gezamenlijke bijeenkomst waarin we uitleg krijgen over de geschiedenis van de herberg en de filosofie erachter.
Ik vind het allemaal wat over the top en schools overkomen, maar houdt mijn mening voor me. Later op het terras hoor ik van de Duitsers precies hetzelfde.
Daarna is er een gezamenlijke maaltijd.

Schoolklasje met uitleg over de herberg

Na de maaltijd zit ik met de Duitsers op het terras. Samen met Bara (een jonge vrouw uit Tsjechie) ben ik de enige niet-Duitsers. Als vanzelf gaan de Duitsers op Engels over en als iemand toch in het Duits begint, wordt hij door de anderen gecorrigeerd. Kortom: zeer beleefde Duitsers.
Jetta gaat in de herberg om drank vragen en komt terug met een mineraalwaterfles gevuld met wijn (I played the card of my birthday).

Ik zie dat Pia het koud heeft. Ze heeft uit angst voor bedwantsen en voor de zekerheid haar kleren nogmaals in de wasmachine gegooid en zit nu in een T-shirtje op het terras. Ik leen haar mijn fleece trui.

De andere ochtend zie ik tot mijn verrassing dat ze mijn fleece trui in bed heeft aangehouden.
Als ik even later terugkom van de wc, is er nog een verrassing. Pia is al gaan ontbijten en op mijn bed ligt mijn fleece trui precies zoals Pia hem heeft uitgetrokken: half binnenstebuiten, de mouwen ineengefrommeld.
Ik stoor me er niet aan, maar ben wel verbaasd. Als psychologiestudente kom je blijkbaar niet op het idee de trui even op te vouwen en de eigenaar te bedanken voor het lenen. Nu ja, als je haar bed zag, kon je dat ook wel een beetje verwachten.

Het bed van Pia