Een dagje uitzieken

Friol - Friol 0 km

{Nachtzuster} wat moet ik zonder jou beginnen

{Nachtzuster} Ik brand van binnen

{Nachtzuster} Doe iets aan de pijn

{Nachtzuster} wat ben ik zonder al je zorgen

{Nachtzuster} Haal ik de morgen

{Nachtzuster} Doe iets aan de pijn

Ik lig hier te beven en te zweten

Visioenen, koorts en kippevel

Zuster zeg me, blijf ik wel in leven

Hou me even vast dan lukt dat wel

Doe maar

Virgen de los Ojos Grandes: beschermheilige van Lugo

Gisteravond voelde ik me nog beroerd. Ik sliep in een soort suite a deux. Twee aparte kamers maar wel een gedeelde badkamer. En in de andere kamer sliep Petra die adequate bruistabletten voor me had. "Ik kom morgenochtend nog wel even kijken," zei ze.
Kortom: ik voelde me goed verzorgd, net als in dat liedje van Doe Maar.

Vannacht steeds halve uurtjes geslapen. Vanochtend (dinsdag) voel ik me al een stuk beter, maar nog niet goed genoeg om al weer te gaan stappen. De mensen van het pension zijn ook erg meelevend, dus dat gaat wel goed allemaal.
Er is hier in Friol niets te beleven, maar dat is juist wel goed.

En dank voor alle beterschapswensen per e-mail, erg ontroerend om te lezen hoe volgers meeleven (en ook leuk te merken dat er volgers zijn van wie ik nog helemaal niet wist dat het volgers zijn).

Dan een update van mijn avonturen.
Het was erg leuk om Marie-Anne weer te zien en een dag in haar gezelschap door te brengen. Het is altijd lastig daar over te schrijven omdat de lezer - die niet in de context van de camino zit - daar wellicht andere bedoelingen achter zoekt. Ik citeer graag even volger Jaap die dat perfect verwoordde.

de onverwachte hand in jouw hand, het hoofd op de schouder,
en alles zonder bijbedoelingen.
Het leven na de camino ontbeert veel van dit soort intimiteitjes: volgens mij komt dat omdat iedereen weet dat-ie op de camino een passant is en de conventies uit zijn 'normale' leven kan loslaten. Begrijp je wat ik bedoel? Heb ik, zoals zovelen, daarom zo'n heimwee naar de camino?

Marie-Anne en ik hadden elkaar sinds 3 augustus niet meer gesproken. Grappig om te horen dat we veel dezelfde 'kennissen' hadden. Maurizio en Christina (het koppel zonder geld), Peter de snurkende Duitser uit Lubeck die van de dokter meer moest drinken en dat vertaalde door 's ochtends om 11 uur al bier te gaan drinken. Ook de Deen voor half geld had ze ontmoet.

De ommuurde stad Lugo

's Avonds stelde ze me voor aan een jonge Belg. Ik verstond niet zo goed hoe Marie-Anne hem noemde, dus ik vroeg later nog eens zijn naam. Stijn: er ging meteen een licht bij me branden. In Noord-Frankrijk kreeg ik op veel overnachtingsadressen de vraag of ik Stijn had ontmoet.
En ook Nicolette met wie ik begin augustus drie dagen samengelopen had, had ook met Stijn samengelopen.
En Stijn had net zo'n shirt aan als ik heb. Ik droeg bij de ontmoeting een ander shirt dus vroeg of hij dat soms van de waslijn had gestolen. Hij ging hier serieus op in.

Selfie met Stijn: Het is niet mijn broer

Afscheid Marie-Anne
Gisteren afscheid genomen van Marie-Anne (ik loop nu een andere route). Ons eerste afscheid op 10 augustus was erg onbevredigend. Ik stapte juist in de bus in Limoges toen zij 50 m verder de hoek om kwam lopen. We zwaaiden even naar elkaar en dat was het.
Gisteren goed afscheid genomen en haar bedankt dat ze een dagje 'mijn vrouw' wilde zijn. Het was de gelukkigste dag van mijn leven.
Je kunt het ook overdrijven, vond Marie-Anne.

Van Lugo naar Sobrado de los Monxes
Gisteren naar Friol gelopen. Wilde vandaar naar Sobrado de los Monxes om de andere route van de kust naar Santiago weer op te pakken. Het was erg rustig, nauwelijks andere pelgrims en je kwam door geen enkele dorp.
Hoogtepunt was het meelopen met een boer die zijn koeien naar een weiland 1,5 km verderop bracht.
Ik was toen nog niet ziek, maar blijkbaar was het al wel aan me te zien want de boer vroeg of ik moe was.
Hij legde me ook de juiste weg uit, want de groene pijlen waren niet overal even consequent aangebracht (en de Duitse gids die ik had beschreef een geheel andere route).

Santa Eulalia

In Santa Eulalia is de bijzondere kerk helaas op maandag gesloten. Dan maar een stilleven met een landbouwwagen ter herinnering aan mijn vader zaliger (hij noemde zichzelf altijd wagenmaker, naar zijn eerste beroep). Hij zou deze week 102 zijn geworden.

Stilleven met landbouwwagen

Leeg landschap

De pijlen zijn hier niet geel maar groen

Groeten uit een grijs Friol. dat grijze gebouw waar je 'tegenaan loopt' is het pension waar ik uitziek