Een vrouw voor één dag

Castroverde - Lugo 22 km

Johanna een meisje van 17 jaren

dat was er zo'n aardig ding

maar ze had op het gebied van de liefde 

totaal geen erva - ring

het was een aardig meisje

bedrijvig als een hen

ze werkte bij een gegoede familie

als meisje voor halve da- gén 

Rijk de Gooijer

Vanmorgen voor dag en dauw opgestaan. Het is nog donker als ik de deur van mijn hotel achter me dichttrek. Geen zin om daar te ontbijten want de kans is groot dat Javier zich dan bij me voegt. Alle bars zijn nog dicht, maar gelukkig vind ik langs de grote weg nog een soort banketbakkerij die ook thee en koffie serveert.

Na het ontbijt (8 uur) is het nog steeds donker. In Castro Urdiales heb ik ook maar eens zo'n 'mijnwerkerslamp' aangeschaft. Handig nu om de gele pijlen te zoeken.

Ochtendstemming

Met pompoenen op het veld

Na drie kwartier lopen voel ik ineens een hand op mijn schouder: Marie-Anne. Voor een gratis biertje op een terras in Lugo wil ze wel een dagje 'mijn vrouw' zijn, zodat ik straks geen last heb van het gezelschap van Javier. Prima deal vind ik dat en ik leg uit dat gegoede families vroeger in Nederland een 'meisje voor halve dagen' hadden, maar een vrouw voor één dag vind ik ook wel mooi.

Goed gesprek met een konijn

Er zijn vandaag alleen maar kleine dorpjes tot Lugo zonder bars, maar halverwege is een soort zelfbedieningsbar met automaten voor drank en voedsel en een magnetron.

Als Javier langskomt leunt Marie-Anne overdreven tegen mijn schouder. Dat is één bier, zegt ze als hij weg is.

De Amerikaanse Carol en Jeff hebben gehoord dat ik uit Nederland ben komen lopen. Jeff komt op me af en geeft me een hand: God bless you. 

Zelfbedieningsbar

Carol and Jeff: God bless you

Ik maak een praatje met Jeff en kom tot de conclusie dat Marie-Anne al weg is. Moor is dat.

Maar even later staat ze toch op me te wachten. 

Even later loopt Javier met een groepje voor ons uit. Javier heeft nieuw publiek, want dat is het. Het is niet zo zeer conversatie dat hij nodig heeft, maar publiek dat naar hem wil luisteren.
Vlak voor we ze inhalen geeft Marie-Anne me een hand. De weg voert licht omhoog. Hand in hand halen we de groep Javier in.  Dat is twee bier, zegt Marie-Anne.

Dit noemt men un llano falso (vals plat) roept Javier me nog na.

Ja, maar ik ben nu met  una mujer autentica roep ik terug. De groep Javier moet hier erg om lachen.

Groep Javier (links) met rechts de vlag van Las Islas Canarias

Marie-Anne heeft er een flink tempo in en ik moet moeite doen haar bij te houden. Dit betekent een flinke aanslag op mijn achillespezen en ik ga dit dan ook geen dagen volhouden. Dat hoeft ook niet want morgen neem ik een andere route.

Marie-Anne vertelt dat ze geen dagboek meer bijhoudt omdat alle dagen zo'n beetje hetzelfde zijn. Schitterend landschap, aardige mensen. Ik begrijp dat wel. Als je zo hard loopt en nauwelijks pauze neemt, maak je niet veel  mee.
Ik maak graag een praatje met deze en gene. Desnoods praat ik net als Sint Franciscus met de dieren.

Voordeel is dat je al om 13.00 uur op de plaats van bestemming bent. Ik besluit ook in de herberg te overnachten omdat ik weet dat Javier alleen in hostals slaapt. Maar zelfs daar ben je niet veilig want ineens staat hij naast mijn bed. Ik duik snel bij Marie-Anne in bed die niet meer bijkomt van de lach. Dat is drie bier, snikt ze.

Entree Lugo

Om half drie is de herberg vol. Het is goed weer eens in een herberg te overnachten. Je ervaart hier het pelgrimsgevoel van vriendschap en solidariteit. Als ik mijn wasje doe biedt een jonge Spaanse me haar zeep aan. Er is iemand met medische problemen. Een pelgrima gaat haar vriendin roepen die verpleegster is. Dit mis je allemaal als je in hostals slaapt. Je vervreemdt dan van je medepelgrims.

Nadeel is dat je wel flink door moet stappen anders is de herberg vol. Voor mij is rustig lopen met pauzes en ontmoetingen essentieel. Die hebben er ook voor gezorgd dat ik nu op 100 km van Santiago ben. Als ik dit tempo had aangehouden, had ik al lang weer thuis gezeten.

Lugo

pelgrimsherberg Lugo

Lugo

En volgers: ik ben vanmiddag netjes afscheid wezen nemen van Javier en heb hem bedankt voor zijn gezelschap en deskundige uitleg van veel zaken.

En ik ben ook niet met Marie-Anne aan de boemel, maar zit hier zoet in art deco Café del Centro mijn blog bij te werken.

Morgen ga ik richting Sobrado dos Monxes dus dan is het ook weer van haar afscheid nemen. Maar een vrouw voor één dag was ook leuk. Al wilde ze in de herberg niet mijn wasje doen want zo zei ze: de slavernij is al sinds 1861 afgeschaft. 

Ja, antwoordde ik: maar het huwelijk bestaat nog.

Café del centro