Wij vieren feest

La Vega de Sariego - Oviedo 25 km

Wij vieren feest, dus weg met de malaise

want nu is het tijd voor de polonaise

wij vieren feest en ik met een Francaise

dus het is weer tijd voor de polonaise

we zakken door we gaan ervan genieten

en Andre pakt Denise vanachter bij haar T-shirt

Arie Ribbens met gedeeltelijk eigen tekst van André

Feest in Oviedo

Wij vieren feest en niet omdat ik gisteren mijn 100e blog schreef (bedankt Jos voor het bijhouden), maar omdat het hier de feesten van San Mateo zijn.
De dame van het toeristenbureau adviseerde me een hotel buiten het centrum te nemen, maar ik laat me door wat muziekgeluid niet wegjagen (en als het toch te luid is ga ik wel meefeesten, morgen toch een rustdag).
Dan zie ik ineens Hotel/restaurante/sidreria El Ovetense. Tien jaar geleden was ik hier ook. De serveerster leerde me toen Sidra drinken, dronk zelf naar hartelust mee en sprak toen ik na enkele glazen wilde opstappen de historische woorden: No queiro que te vayas! (Ik wil niet dat je gaat).
Wellicht is ze daarna ontslagen want ik zie ze vanavond niet.

Pelgrimsherberg in Vega

De feesten zijn een contrast met La Vega de Sariego gisteren, een dorp waar niets te beleven was, maar waar je voor al je wensen bij Casa Rufo terecht kon. Van nieuwe pantoffels tot een avondmaal.

Casa Rufo serveert een avondmaal bij de wifi

Ook maar eens kennis gemaakt met een Spaans echtpaar dat me al dagen negeert (Tanja en Theo: dat waren die Spanjaarden die ons zonder groeten voorbij liepen toen we in Ribadesella koffie dronken). Vraag ik aan Pablo in de herberg waar zijn vrouw is, blijken het vader en dochter te zijn.

Inez (29) met haar vader Pablo (49)

Ook kennis gemaakt met vier Fransen van wie je er onderweg altijd maar drie ziet omdat de vierde de auto bestuurt.
Lange tijd zag het er naar uit dat ik de enige was in de grote slaapzaal (de rest had kleinere zaaltjes in beslag genomen), maar ineens verscheen daar Marie-Christine die door haar bed was gezakt. Nog een tijdje met haar gesproken over ziekte en gezondheid. Haar man is ernstig ziek en heeft continu verpleging nodig. Er is nu 10 dagen een verpleegster bij hem zodat ze er even uit kan.'
Volgend jaar wil ze graag met haar nicht vanuit Nasbinals vertrekken. Dat is een plaats die ik maar al te goed ken. Voor de volgers die het verhaal niet kennen. Mijn goede pelgrimsvriendin Adrie is daar in 2012 op pelgrimstocht overleden en samen met mijn vriend/broer Bas Brouwer heb ik kunnen regelen dat daar in 2013 op haar sterfdag een bankje ter nagedachtenis aan haar werd onthuld.
Dat werd dus nog een heel gesprek met Marie-Christine.

Marie-Christine (met stokken) en haar landgenoten

Zoals Inez vanavond tijdens de borrel opmerkte: In Asturie zijn er onderweg nauwelijks bars en meer dieren dan mensen om mee te praten. Ik liet haar mijn selfie zien waarop ze vroeg of een andere ezel die foto gemaakt had.

Meer dieren dan mensen om mee te praten onderweg

De eerste 10 km tot Pola de Siero zijn er vrij vlakke wegen door bossen die me soms aan het Heilooer bos doen denken. Daarna tot Oviedo een saai gebied met veel industrie.

Groen Spanje

In Oviedo kom ik voor de zoveelste keer de Spanjaard met bedwantsen tegen. Hem weer eens aangesproken op zijn gedrag, maar hij blijkt zowaar naar de dokter geweest te zijn. Raul heet hij, een beetje eenzame man, ik zie hem nooit met iemand praten, dus hij was blij dat ik hem aansprak.

Op het terras voor mijn hostal Inez en Pablo weer ontmoet. Ze praten nu volop met me en staan erop mijn drankjes te betalen.
Inez moet volgende week maandag echter weer gaan werken, dus zo blijven we maar weer ontmoeten en afscheid nemen.

Met Inez en Pablo op het terras van mijn hostal

Inmiddels is voor het plein op de kathedraal een Concurso de Rock begonnen met als Artista Invitado: Ciudad Bambu. 
Het is alsof ze naast mijn bed optreden, dus maar snel naar buiten en meefeesten.

Morgen hopelijk een culturele blog.