Foto's variant hospitales

Regelmatig vraagt men mij wat ik van de hele reis nu het mooiste stuk vond. Ik antwoord dan altijd dat ik dat niet kan zeggen. Elk stuk heeft zijn charme.
De etappe dinsdag was echter letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt. Ik bereikte het dak van mijn camino (1225 m boven zeeniveau) en de reis ging door een eenzaam gebied, 20 km lang helemaal niets behalve koeien en geiten.

Boven kon je op drie plaatsen ruines van oude pelgrimsherbergen zien (de oudste van voor de 15e eeuw). Vroeger moest de route dus hier gelopen hebben.

Keuzemoment na Borres: rechtsaf voor de Hospitales variant

Medepelgrims

Sommige weten een kortere weg

Veel meer dan een hoop stenen is het niet, maar het blijft indrukwekkend bij de gedachte dat op deze onherbergzame plek op meer dan 1000 m hoogte pelgrims onderdak vonden.

Verder omhoog

soms is het pad nauwelijks te zien

Caminante: no hay camino

Het is koud en guur op 1200 m hoogte

De weg is perfect aangegeven

Het wordt mistiger

Eerst vond ik al die routepaaltjes wat overdreven, maar nu het mistig wordt, ben ik er blij mee. Moet er niet aan denken hier op deze eenzame hoogten te verdwalen. Er zijn ook nauwelijks andere pelgrims.

Blij met de routepaaltjes

En daar is de beschaving weer

Met al haar verleidingen

 Het is van hier nog 8 km naar het eerste dorp met ovenachtingsmogelijkheid. Een Duitse pelgrima met teddybeertjes aan haar rugzak vertelt huilend dat ze dat niet meer trekt en vraagt of ik een taxi met haar wil delen.
Ik antwoord dat dat heel verstandig is en dat ze hier maar rustig op de taxi moet wachten. Ik loop nog even door. Bovendien zijn er twee landgenoten bij haar (die later ook doorlopen).

Het was een mooie dag. 's Nachts van koeien in de mist gedroomd.