Het eind van een camino

Serdio - Riegu 22 km

Beestjes, beestjes, 

Op m´n dekens, op m´n kussen, kijk maar

In m´n oren, in m´n neus en in m´n haar

Ze lopen allemaal door elkaar

Beestjes, beestjes,

Hele legers lopen daar over de grond

Kijk ze rukken op langs het plafond

Artiest: Ronnie en de Ronnies. Tekst: Peter Koelewijn

Het lied van de dag brengt me meteen bij het moment van de dag.

Rond het middaguur loop ik Colombres uit. De camino gaat een stukje parallel aan de snelweg. Rechts is een afslag naar het station. In de verte zie ik iets groens en oranjes op het perron. Dat moet Janneke zijn.

Ik sla rechtsaf en als ik binnen gehoorsafstand ben roep ik jolig: Wat gaan we doen?

Janneke draait zich om en als ze me ziet begint ze te huilen. Dat ik jou nu hier moet zien, over 5 minuten gaat mijn trein, snikt ze.

Ik wil juist mijn arm om haar heen slaan om haar te troosten en te vragen wat er is, als ze zegt: "Ik stop ermee, ik heb nu voor de tweede keer bedwantsen en ik ben moe, ik trek het niet meer.

Janneke gaat naar huis

Janneke vertelt dat ze al moe aan de camino begon. De afgelopen dagen is ze met de groep Duitsers meegelopen die net iets te snel voor haar ging. Ze had zich verheugd op de camino Primitivo vanaf Oviedo, maar ze is daar mentaal niet meer toe in staat. Volgend jaar dan maar.
Janneke, ik ontmoette haar precies twee weken geleden in Pasajes de San Juan waar ik uitgewoond aankwam en op het hete plein in volle zon een plekje op een terras in de schaduw zocht. Ze sprak me toen spontaan aan en vroeg waar ik naar op zoek was.
We liepen anderhalve dag samen. Maakten Baskische vrienden op het terras van Deba, sliepen in de benauwde herberg daar. We liepen een zondag samen een iets te hete en zware etappe naar Marikina waar we samen een kamer deelden. Het was geen gemakkelijke vrouw en er ontstonden wel eens wat wrijvingen tussen ons waar ik op verzoek van Janneke niets over in de blog schreef.
Maar met het eind van haar camino leef ik intens mee. Ik begrijp goed hoe moeilijk die beslissing voor haar was, maar nu ze die heeft genomen is ze opgelucht.
En die huilbui begrijp ik goed. Toen ik haar ontmoette was het haar eerste dag. Nu ben ik de laatste pelgrim die ze op haar camino ziet.

Tja medepelgrims met al hun eigenaardigheden en (on)hebbelijkheden. Als ze er niet meer zijn, ga je ze toch missen. Ook op de slordige en tactloze Pia ben ik inmiddels erg gesteld geraakt. Benieuwd waar ze vannacht slaapt.

Op het perron zit een Spaanse pelgrim. Hij heeft ook bedwantsen, maar heeft besloten er niets aan te doen. Dat doet hij thuis wel.
Nu had ik me voorgenomen deze camino niet te snel over anderen te oordelen, maar dit gedrag vind ik ronduit asociaal. Als ik hem even later passeer, deel ik hem mee dat ik niet hoop hem in een pelgrimsherberg tegen te komen, want dat wordt geen gezellig samenzijn.
Hij haalt zijn schouders op.

Pelgrim die niets aan zijn bedwantsen doet (op zijn rechterbeen zie je de uitslag)

Rria de Tina Menor

Terug naar het begin van de dag. Voor het eerst vertrek ik als het buiten nog donker is (kwart over zeven). Het is al later in het seizoen geworden en ik loop steeds meer naar het westen. Dat ga je duidelijk merken, 's Ochtends langer donker en 's avonds langer licht.
Verleden week in Castro Urdiales ook maar zo'n mijnwerkerslamp gekocht.

Ik loop vandaag Cantabrie uit en Asturie in.

We lopen Asturie binnen

Camino langs het spoor: een voorteken?

Op de top van een heuvel heeft een bejaarde een toeristenval opgezet. Geheimzinnig opent hij een deurtje van een kapelletje en steekt een kaars voor de Maagd Carmen aan. Leuk, denk ik nog, een gesprek met een autochtoon, maar als hij mijn donativo heeft ontvangen, is zijn belangstelling weg en begint hij tegen een nieuwe pelgrim precies hetzelfde verhaal. Enfin, als hij er zo zijn AOW mee kan aanvullen, vind ik het best.

Bejaarde bij toeristenval

In Colombres komen we in het land van de Indianos. Spanjaarden die rijk uit Zuid- en Midden Amerika zijn teruggekomen en hier eind 19e eeuw grote huizen hebben gebouwd.

Rijke archtiectuur in Colombres

De snelweg is nooit ver weg

In Pendueles zijn de gele pijlen niet zo duidelijk. Ineens zie ik Bara uit Tsjechie voor me uit lopen. Ze weet blijkbaar de weg want ze heeft er stevig de pas in. Het kost met moeite haar in te halen en ook mijn achillespees laat weten deze onverwachte manoeuvre niet te apprecieren.
Bara onmoette ik verleden week vrijdag toen ze in een bar terugkwam om haar vergeten wandelstokken op te halen. Ze waren er echter niet meer. Volgens pelgrims die geloven in de goedheid van de mens had een andere pelgrim ze meegenomen om ze bij de pelgrimsherberg af te geven (maar welke?). Volgens anderen had iemand ze gewoon voor eigen gebruik ingepikt. Hoe dan ook, ze heeft ze nooit meer teruggezien.
Ze zei dat ze niet zonder kon en in Santander nieuwe zou kopen. Nu loopt ze nog steeds zonder. Vandaag liep de route nog langs een sportzaak, dus ik vermoed dat de financien een probleem vormen.

Met Bara was ik zaterdagavond op het terras van de herberg in Guemes de enige niet-Duitser.
Aan Bara kleeft een speciaal verhaal. Ze liep eerst de camino Francés maar ontmoette daar een medepelgrim waar ze niet meer van afkwam. Ze is toen naar de camino del Norte uitgeweken.
Bara vertelt dat Janneke haar heeft gevraagd om me te zeggen dat ze naar huis ging.
Bara vraagt of ik denk dat het gaat regenen. Llanes is een dure stad en ze wil daar eventueel buiten slapen. Ik besef maar weer eens hoe rijk ik ben.
Met het verhaal van de pelgrim op de camino Frances in het achterhoofd laat ik haar weer alleen.

Bara loopt het liefst alleen 

De weg gaat weer richting snelweg en gele pijlen zijn zeer schaars. Ik pak mijn gids erbij en lees dat de officiele route langs de weg loopt, maar dat dit een van de gevaarlijkste en lelijkste stukken van heel Asturie is. De gids beschrijft gedetailleerd hoe ik wel in Pendueles had moeten lopen.
Tja, hieruit blijkt maar weer eens hoe dom het is blindelings achter andere mensen in het algemeen en jonge vrouwen in het bijzonder aan te lopen.
Wat te doen? Het is inmiddels vier uur en het is nog ongeveer 11 km naar Llanes. Langs de grote weg zou ik dat nog wel redden, maar dan mis ik een mooi natuurgebied.
Maar om nu om vier uur 's middags nog aan een natuurgebied te beginnen als je toch al moe bent?
Ik besluit om de weg te volgen en het eerste het beste hostal te nemen, maar veel kans geef ik me niet. Er is nauwelijks verkeer op dit gedeelte en de dorpen zijn dichtgeplakt met kranten.

Saaie en gevaarlijke weg ondanks grafische grappen

Precies éen bocht verder is er een driesterrenhotel. Dat is ook weer niet de bedoeling, maar ik ga maar eens vragen wat een kamer kost. Ik kan kiezen: 20 euro of 35 euro. IK vraag of er wifi is. Ja, in die van 35 euro. Dus beste volgers, geen kosten of moeite zijn me te veel om het jullie naar de zin te maken, dus ik slaap vannacht voor 35 euro.
Ik denk aan precies een week geleden. Toen kwamen Janneke en Gerhard onverwacht aan mijn hotelkamerdeur kloppen waarbij Gerhard zong: living life in luxuery.

Living life in luxuery

Dag Janneke

En voor de volgers die lid zijn van ons genootschap. Janneke woont in Groningen dus ik heb haar uitgenodigd als mijn introducee tijdens de najaarsbijeenkomst.
We gaan het zien.