Pelgrimsval

Oviedo - Grado 25 km

Ik leg mijn arm om haar schouders

Streel haar zachtjes door haar haar

Ik kan het bijna niet geloven, voorzichtig kussen wij elkaar

En opeens gaat de telefoon

En een vriendelijke stem aan de andere kant van de lijn

Verontschuldigd zich voor verkeerd verbonden zijn...

En ik denk bij mezelf waarom nu? waarom ik? waarom?

VOF de Kunst

Veilig aangekomen in Grado (of Grau) zoals ze hier zeggen. Maar 25 km op nieuwe schoenen was toch best een eind, dus ik was pas om 7 uur hier in hotel Autobar in Grado waar ze een pelgrimsval  (variant van de toeristenval) hadden opgezet. Ik had niet gereserveerd, dus ik kon nog wel een kamer krijgen, maar dan voor 45 euro. Want ja, er staan drie bedden in, was het argument.
Nu is de kamer heel wat minder dan de driesterrenrhotels die een kamer voor rond de 30 euro aanbieden, maar die hebben dan weer geen menu zodat je a la carte moet eten en het daar weer aan betaalt. Hier hebben ze wel een pelgrimsmenu.

Zicht vanuit mijn kamer 

Waarom niet naar de pelgrimsherberg zullen de doorgewinterde pelgrims zich afvragen. Well, die is nog 3 km verder en die kilometers zijn bergop. Dat doen we dus morgen wel als we fris zijn.

Het lied van de dag belooft veel, dus lees straks verder (behalve dan dat 'ik denk bij mezelf'. Verschrikkelijke uitdrukking is dat toch, alsof je bij een ander kunt denken). En dan ook nog een dt-fout die op je ogen slaat.
Hoe dan ook, na het menu del perigrino het vervolg van deze spannende aflevering.

Vandaag is het echt binnenland, met binnenlandse wegen. Het nadeel van een rustdag is niet alleen dat je dan uit je ritme  bent, ook ben je je vrienden kwijt want die lopen gewoon door.

Bijschrift toevoegen

Een Amerikaans echtpaar ziet een gele pijl over het hoofd, dus ik roep ze tot de orde. Uit dankbaarheid beginnen ze een gesprek met me. Ik vertel hoe ik in Oviedo vanwege de feesten van hotel moest veranderen. Vervolgens vragen ze hoe ik de Albergue in Oviedo vond. Tja, denk ik dan (bij mezelf!) je kun net zo goed niets vertellen, sommige mensen zijn toch alleen met zichzelf bezig.
Als ik vertel dat ik uit Nederland ben komen lopen, stellen ze de vraag die iedere Amerikaan tot nu toe stelde: zijn er dan wel trails in Nederland? Als ik uitleg dat je ook zonder trail van A naar B kunt lopen is dat een eye-opener voor ze.

De Ierse fietser Chris Kelly (geen familie van) stapt af en loopt een stukje met me mee. Hij was vorige week nog in Granada waar hij de Pico Veleta heeft beklommen. Deze hoogste pas van Europa (3300 m) heb ik meerdere malen gefietst en kan ik wel uittekenen. Kortom: een gesprek van mens tot (wieler) mens.
Ik verbaas me erover dat hij vorige week nog in Granada was en nu al hier. Het antwoord is simpe: van Granada heeft hij de bus naar Leon genomen.

Chris Kelly fietst graag op de Spaanse wegen

Verder veel bospad vandaag en veel katten op de Camino (daar moet toch eens een artikel voor de Jacobsstaf inzitten).

Katten op de camino

Veel binnenland

 Nog meer binnenland met rotsen

Fleurig  binnenland

Veel bospad in het binnenland

Met grillige bomen

Nog meer katten op de camino

Een rivier (Rio Nalon) in het binnenland

Veel rotsen in het binnenland

Nog een keer de Rio Nalon

Vanmiddag zat ik voor een oud kerkje mijn bocaillo te eten, komt er een jonge blonde dame uit Belgie voorbij. Als ik vertel dat ik uit Alkmaar ben komen lopen, zegt ze dat ze al zoiets dacht. De meeste pelgrims zijn immers al lang voorbij, in de race om nog een plek in de volgende pelgrimsherberg te bemachtigen.
Zij is zo laat omdat ze eerst langs de twee preromaanse kerkjes wilde lopen (waar ik gisteren geweest ben). Juist als ik daarop wil ingaan, gaat mijn telefoon. Normaal heb ik die overdag op de camino altijd uitstaan, maar vandaag staat hij per ongeluk nog aan. De Vlaamse dame zegt 'a ja, dag he, en vervolgt haar weg.
Maar. ze logeert in hetzelfde hotel als ik dus wie weet wellicht morgen een vervolg.