Laat me alleen

Cadavo Baleira - Castroverde 8 km

De blog van gisteren staat inmiddels ook online

Laat me alleen, alleen met al m'n verdriet

het is beter dat ik nu geen mensen zie

niemand, niemand die me troosten kan

ik verloor mijn toekomst en mijn doel

Rita Hovink

Nee, geen verdriet en ook mijn doel heb ik ook niet verloren (integendeel, dat komt nu wel erg dichtbij) maar 'laat me alleen' was vandaag wel mijn hartekreet.

Luciana en Ana

Vandaag met Javier afgesproken om half 8 in ons pension te ontbijten. Ik heb voor vandaag een korte etappe gepland om daarna wat achterstallig onderhoud te verrichten (wasje doen en de blog van gisteren schrijven). Neem me voor om straks tegen Javier te zeggen dat ik vanaf morgen weer alleen wil lopen. Het is een aardige man, maar veel te druk voor mij.
Dat hij pas om kwart voor 8 aankomt stoort me niet zo, dat is nu eenmaal Spaans. Of zoals mijn lerares Lola vroeger zei: Venir a punto es muy mal educado (op tijd komen is niet welopgevoed).
Ik vermaak me ondertussen met de Italiaasne Luciana en Ana die ik gisteren heb leren kennen.

Het cafe loopt snel vol met pelgrims die hier willen komen ontbijten. Op een gegeven moment zit iedereen te eten behalve ik. Uitbaatser Marie Carmen komt vragen of ik niet moet eten. Ik antwoord dat ik een tostada besteld heb. Dat heeft ze totaal niet meegekregen.
Nee, je praat ook erg slecht Spaans, zegt Javier. Ik kan hier wel om lachen.
Waar ik niet zo om kan lachen is dat Javier zijn rugzak nog op zijn kamer heeft staan. Dos minutos, zegt hij en verdwijnt naar boven.
Als hij na twintig minuten nog niet terug is, ben ik het zat. De periode dat donker overgaat in licht, is voor mij de mooiste van de dag en nu zit ik hier op een barkruk in een leeg café op mijn metgezel te wachten.
Ik wacht buiten nog even in de trieste straat, Maar vertrek dan toch.

Wachten in een trieste straat

Inderdaad zorgt de mist weer voor mooie beelden.

De mooiste uren van de dag

Na een uur komt er een groepje Italianen voorbij waarin ik tot mijn verbazing Javier ontdek. Hij groet vrolijk alsof er niets gebeurd is en loopt me voorbij.

Gisteren was hij de laatste uren niet vooruit te branden en moest elk kerkje en plantje van commentaar voorzien worden. Nu loopt hij me al na een uur voorbij terwijl ik toch stevig doorgelopen heb. Ik spreek hem aan op zijn gedrag, maar meer dan een lo siento (het spijt me) komt er niet uit. 

In Vilabade ontmoet ik Aaron weer. Hij wil wel met me op de foto.

Samen met Aaron

In Vilabade zou Franciscus van Asisi in 1207 een klooster gesticht hebben tijdens zijn pelgrimage (een klooster stichten tijdens je pelgrimage, dat is nog eens wat anders dan je blog bijwerken).

Van het klooster zijn slechts resten over. Nu is er de Iglesia Gotica de Santa Maria de Vilabade. 

Binnen is het een drukte van belang omdat men voorbereidingen treft voor een trouwerij.

Er is een mooi houten retabel met een beeld van Sint Jacob te paard.

Sint Jacob te paard

Petra wil iets met me bespreken dus we lopen de volgende 2 km samen naar Castroverde. Als ik dat aan Javier vertel, begint hij met een uitleg over een beeld.

We zijn al om 11 uur in Castroverde. Wel erg vroeg, maar het alternatief is nog 22 km doorlopen naar Lugo. Bovendien heb ik een kamer in een pension gereserveerd en ik vind het niet correct om die nu af te bellen.
Francois en Catthy, Christian en Monique, Aaron en Petra lopen allemaal wel door naar Lugo. Voor mij het zoveelste afscheid, maar het is goed zo. Anders zou het afscheid morgen zijn, want na Lugo neem ik afscheid van de Camino Primitivo en volg de suggestie van volgers Jaap en Luc om naar het klooster van Sobrado dos Monxes te gaan. De Camino Primitivo komt al bij Melide op de (drukke) Camino Francés en die ken ik inmiddels wel.

In pension Cortés staat Javier de zaken te regelen. Even vrees ik dat we een tweepersoonskamer hebben, maar die vrees is ongegrond.
Javier is een beste man, maar gewoon te druk voor me. Ik snak naar weer alleen verder te lopen en moet denken aan de vele mensen die me de afgelopen tijd vol ongeloof vroegen of alleen lopen niet saai is en ik niet liever met een maatje zou lopen.

Er is geen wifi en pension Cortes en dat is een slecht voorteken. Als er in een dorp op het eerste adres geen wifi is, is er meestal nergens wifi. Dat ondervond ik al in Kalmthout.

Gelukkig heeft Cafeteria Lenda wel wifi, maar wat ik ook probeer, ik krijg geen verbinding. De serveerster is nergens te zien. Ik zit me behoorlijk op te winden (wat toch met al die mensen die me vertelden dat ik zo'n rust uitstraal) tot ik ontdek dat ze buiten op het terras een sigaretje zit te roken.
Nee, het wachtwoord is toch echt hetzelfde als de naam van de zaak: cafeteria Lenda.
Het lukt me nog steeds niet verbinding te krijgen. Ik zet  mijn laptop uit en weer aan, maar nog steeds niets. Net als ik de wanhoop nabij ben, zie ik de fout. Ik heb steeds cafetaria ingetikt, maar in het Spaans is het cafeteria  (met e in plaats van a).

Als ik mijn blog zit te schrijven, komt Javier binnen. Ik groet hem, maar hij ziet me niet (of doet alsof).

Spaanse schonen

Ook in Castroverde is er een huwelijk (of het is hetzelfde als in Villabade). De dames zien er op hun paasbest uit. Ik vraag of ik een foto mag maken en vraag er ook een man bij (anders gaan de volgers weer zeggen dat ik alleen vrouwen fotografeer).

Eind in zicht
Tja volgers, toen ik thuis in Alkmaar de eerste stap zette had ik Santiago helemaal nog niet in beeld. Dat was nog zo ver weg, daar kon je beter niet aan denken. In Belgie werd de afstand tot Santiago nog aangeduid in duizenden kilometers. In Frankrijk tussen de 1000 en 2000 km. In Spanje werd het minder dan 1000 en morgen passeer ik waarschijnlijk de 100 km-grens.
Zoals het er nu naar uitziet, ga ik volgende week vrijdag in Santiago arriveren. Sinds Jetta me er enkele weken geleden erop attendeerde dat ik op een vrijdag ben geboren, leek me dat wel een mooie dag om aan te komen.

'De laatste loodjes' zeggen sommigen, maar zo ervaar ik dat helemaal niet. Ik zou nog weken door kunnen lopen. En misschien doe ik dat ook wel. Nee, geen weken, maar enkele dagen om af te kicken. Ik ga dan niet zoals velen naar Fisterra (de middeleeuwse pelgrim ging hier ook heen, niet om de apostel te vereren, maar uit nieuwsgierigheid naar het einde van de wereld), maar naar Muxia.

Sommige pelgrims die vanuit Nederland vertrekken inviteren familie of vrienden onderweg enkele dagen mee te lopen. Mijn Annemieke begreep zelf al dat ze dat niet moest doen. Kom maar naar Santiago als ik daar geraak, zei ik (ze is daar nog nooit geweest).
Enfin, dinsdag 6 oktober komt ze en dan gaan we op zaterdag 10 oktober weer naar huis.

Maar zover is het nog niet. We gaan er nog een mooie laatste week van maken, met wellicht nog een klein toemaatje.

Loslaten
Blijkbaar wordt ik nu het doel nadert wat nonchalanter. Hier een lijstje van wat ik de afgelopen dagen verloren heb
- het mes dat ik van Maurizio gekregen had
- een paar sokken
- tandenborstel
- zakdoek
Pelgrimeren is loslaten, maar het moet toch niet te letterlijk opgevat worden.


O ja, ik merk dat veel volgers van het eerste uur er nog steeds zijn (dank voor jullie uithoudingsvermogen). Van sommigen hoor ik niets meer.
Ik zou het leuk vinden deze laatste week nog wat berichtjes te krijgen. Als het niet lukt via de blog, kun je ook een e-mail naar info@brouwervanteksten.com sturen.

En tot slot nog een exemplaar uit de in de Jacobsstaf te verschijnen serie Katten op de camino.