Op de step, op de step
Ik ben zo blij dat ik hem heb
En nou eens even zien
Waar rij ik nou naar toe
Naar Purmerend misschien
Ik weet alleen niet hoe
Wim Sonneveld
De Duitse student fotografie Luka zorgde vanochtend vroeg al voor inspiratie voor het lied van de dag. Hij had zijn step mee voor de afdalingen. Bergop moet hij hem op zijn rug dragen.
En een step heet natuurlijk in deze moderne tijden niet meer zo, dat is een city roller.
 |
| Luka met zijn city roller op zijn schouders |
Gisteren schreef ik dat er in de herberg vooral Spaans werd gesproken en dat het Spaans werd gebezigd door Duitsers die op Spaanse les waren geweest. De werkelijkheid kan nog gekker.
Christina (de enige Spaanse) heeft enkele jaren in Duitsland gewerkt en spreekt Duits.
Kennis gemaakt met Gerhard (Duitser op Spaanse les) en samen met hem en Christina gegeten.
Christina loopt de camino samen met haar hond Iago (Spaans voor Jacob) naar Santiago.
 |
| Christina met Iago |
Vanmorgen samen gelopen met Gerhard. Onze voertaal is Spaans. Veel gelachen waarmee het voor mij ineens duidelijk werd waarom het eergisteren met Pere (de trotse Catalaan) niet zo wilde. Hij bleef maar kennis spuien. Dat is op zich tot daar aan toe, maar het was allemaal zo serieus zonder enige humor.
 |
| Pad over oud mijnspoor |
Vanmorgen Euskadi (Baskenland) uitgelopen, dus niet meer naar de Komunak (wc) en bij het afscheid nemen weer gewoon Adios zeggen in plaats van Augur.
De nieuwe autonome regio heet Cantabrie.
Meteen na Pobena gaat de route over een oud mijnspoor langs de kust. Erg mooi en het is ook mijn weer: regen. Als er twee meisjes voor een regenboog langslopen raak ik meteen ontroerd (en ja, ook in Spanje staat er aan het eind van de regenboog een pot met goud).
Ik moet meteen aan Twee meisjes op het strand denken. Dat schitterende lied van Raymond van het Groenewoud.
 |
| Twee meisjes langs de kust |
Castro Urdiales is een mondaine kustplaats die gedomineerd wordt door de Iglesia Santa Maria, een van de grootste gotische kerken van de Spaanse noordkust. Op een van de arend lessenaars in het koor schijnt de letter B gegraveerd te zijn. De B van Brugge van waar die vogel gevlogen schijnt te zijn (en Brugge is de geboorteplaats van een van mijn belangrijkste volgers).
Helaas, de kerk is gesloten.
 |
| De kerk Santa Maria domineert het stadsbeeld |
 |
| De kerk van de andere kant (rechts Christina en Iago) |
Castro Urdiales heeft ook een wijk Ostende en een playa Ostende (genoemd naar de Belgische badplaats, tevens geboorteplaats van Karline: redactiesecretaris van de Jacobsstaf).
Bar Ostende heeft iets te mooie serveersters dus daar gaan we niet naar binnen.
Na Castro Urdiales nog 9 km doorgelopen naar Islares. Vandaag eens geen pelgrimsherberg, maar voor 30 euro een kamer alleen in een hotel.
Ik zit net naar Twee meisjes op het strand te luisteren, als er op de deur wordt geklopt. De buren die komen klagen over geluidsoverlast? Nee, het zijn Janneke en Gerhard. Ze hadden gehoord dat je hier lekker kunt eten, maar helaas. het restaurant gaat pas om 21.00 open en dat voegt zich niet met de sluitingstijd van de herberg.
 |
| Janneke en Gerhard op mijn bed |
Twee meisjes
Terwijl men zich op de Festival voor oude muziek in Utrecht bezig houdt met lichtzinnige liedjes met dito teksten even een woord over de serieuze moderne muziek.
Elke keer als ik twee meisjes op het strand zie, wordt ik weer ontroerd omdat ik aan dat lied moet denken. En ja, meisjes op het strand zijn vaak niet zo dik gekleed, maar daar gaat het mij niet om.
Ook toen ik Maria en Maite vandaag in regenkleding langs de kust zag lopen raakte ik weer ontroerd. Ontroerd omdat ik weer moest denken aan dat lied over melancholie, schoonheid, ouder worden, gemiste kansen in het leven, existentiele angst en al wat je er maar in wilt horen.
Maar luister zelf maar eens naar Twee meisjes op het strand met dat mysterieuze eind.
 |
| Ana en Blanca met op de achtergrond een regenboog |
De dag brengt ouderdom
de nacht brengt vreemde uren
het deken is zo zwaar
een bladzijde slaat om
Mooi, André!
BeantwoordenVerwijderenHartelijke groet,
Irene