Alles heeft een eind, maar een worst heeft er twee

Savieres - Troyes 19 km

Ik mocht nooit naar de Hema, we waren thuis te sjiek

M'n ouders lachten voor en na, om 't armoedige publiek

Het heeft me vaak gespeten dat 'k niet naar de Hema mocht

Maar al knaagde m'n geweten, ik deed 't lekker toch

Dan kocht ik bij de Hema dat hemelse gerecht

Zo'n warm en sappig worstje, al vond moeder dat ook slecht

Hans Dorrestijn

Kanaal in de ochtend (zonder zwaan)

Dit keer geen foto van de gastouders van gisteren. Het werd daar nog een zoete inval bij die alleenstaande dame. Haar dochter en haar kleinzoon aten mee. Nu was daar wat mee. De dochter had een postuur zoals ik dat nog nooit in werkelijkheid had gezien, maar alleen in reality series op de commerciele televisie. Zo iemand die in Obesitas verschijnt. Haar zoon was een aardige jongen, maar keek zeer scheel en had een zenuwtrek. Hij was erg belangstellend en vroeg van alles aan me wat ik niet verstond waarop zijn moeder elke keer riep: Allez, parlez Francais. Volgens mij deed hij dat wel, maar verstond ik het gewoon niet. 

Ik wilde hen niet in verlegenheid brengen door te vragen of ik een foto mocht maken, maar misschien had ik dat juist wel moeten doen. Enfin: het is gegaan zoals het gegaan is.

De gastvrouw had slecht geslapen want het had geonweerd vannacht. Ik had er allemaal niets van gehoord.
Maar vroeg het kanaal weer opgezocht, dit keer zonder zwaan (wat kan Bram dat toch weer mooi verwoorden).

Het kanaal houdt ineens op

Na 9 km houdt het kanaal ineens op, zo maar in het niets, zonder een duidelijk doel bereikt te hebben. Even later loop ik door Barberey. Bij de bushalte staat een oosters meisje te wachten. Ah, denk ik nog, een Thaise masseuse die naar haar werk gaat.

Ik ben wat aan het stressen want ik wil voor 12 uur bij het Maison Notre Dame en Isle zijn, het vroegere seminarie. Tussen 12 en 2 zijn ze dicht.

Om tien voor twaalf kom ik kletsnat van het zweet binnen, tegelijk met een pelgrim uit Brussel die eerst naar Assisi en Rome loopt en vandaar naar Barcelona, Santander, Oviedo en Santiago. Tja, wat doe ik hier eigenlijk nog?

De dame van de Acceuil is nogal breed van stof waardoor ik vergeet mijn collega zijn naam te vragen en een foto te maken.

Uitzicht vanuit mijn kamer op de kathedraal

Ik wil maar niet afkoelen. Ook na een douche ben ik binnen de kortste keren weer drijfnat. Gelukkig heb ik een douche op de kamer, dus ik stap er elk kwartier een keer onder.
Wasje doen, tukje doen en dan er op uit.

Eerst naar de kathedraal.

Dan op zoek naar Thaise masseuses. Hoe ik ook zoek, het enige wat ik vind is een zaak met Oosterse tabak.

Oosterse tabak in plaats van oosterse masseuses

De dames van de schoonheidssalon hebben niet zo'n zin een zwetende man onder handen te nemen - ik snap dat wel - en verwijzen me naar de osteopaat. Maar die werkt alleen op afspraak en heeft zijn winkeltje vandaag al gesloten.

Niet alleen in Parijs hangen verliefde stelletjes een slot aan de brug

Helaas, geen massage vandaag. Me dan maar opladen met de specialiteit van deze streek: de Andouillette de Troyes. Dit gerecht bestaat al sinds onheuglijke tijden. Het dierenepos Van den Vos Reynaerde maakt er in de twaalfde eeuw al melding van. Het is een subtiel geheel van varkensvlees die in fijne reepjes in de lengte liggen, op traditionele manier in een omhulsel en op smaak gebracht met zout peper, reepjes ui en andere aromaten. Besproeid met witte Chablis of Champagne en enkele uren gestoofd in een bouillon met welriekende kruiden. 

Huizen in Troyes