Deze dag is een geschenk

Hoegaarden - Aische en Refall 23 km

Er staat geen bordje bij, maar vandaag passeer ik de taalgrens. 'Goedendag' is vervangen door 'bonjour' en Geldenaken heet nu echt Jodoigne.

Geldenaken heet nu echt Jodoigne

De route voert de ganse dag over Ravel 2 een fietspad op een voormalige spoorbedding. Dat heeft twee voordelen, sinds de laatste trein er in de jaren zestig van de vorige eeuw erover reed is men gestopt met het kappen en snoeien van bomen, dus veel schaduw. Verder houden locomotieven niet van plotselinge hoogteverschillen, dus de route klimt gestaag in 20 km van 50 naar 150 m hoogte.

Veel racefietsers die mijn groet niet beantwoorden. Lelijk, de pelgrim niet groeten.

Tot 12 uur geen enkele ontmoeting.
Het is vandaag de dag van de mannen met baarden.
Charly stopt. Hij vindt dat ik moeilijk loop. Zijn broer is verleden jaar van Saint-Jean-Pied-de-Port gewandeld. Maar een pelgrim die van Almaar - hij kent AZ- naar Compostela loopt, dat moet hij zijn broer vertellen.

Charly

Dan ontmoet ik Laurent. Hij loopt elke dag 40 km en gaat op zijn favoriete plek onder een boom zitten lezen.

Laurent

Ik heb een foutje gemaakt. Ben er te gemakkelijk van uit gegaan dat ik onderweg wel ergens zou kunnen lunchen. Maar het is inmiddels 1 uur, mijn water is bijna op en er is voorlopig geen plaats van betekenis.

Een oudere man en vrouw op een e-bike komen langs, stoppen en keren even later weer terug.
Of ik nog wel te drinken heb? Nee, ik krijg een liter water, een blikje cola en red bull.
Of ik wel te eten heb?
Ze bieden me spontaan hun lunchpakket aan.
Ik heb me voorgenomen als pelgrim in dank te aanvaarden wat me onderweg wordt aangeboden.
André en Sylvia zijn gepensioneerd en ook pelgrims. Ze zijn op hun e-bike naar Compostela geweest,
André geeft me een tekst mee voor onderweg.

Pelerin, tu es en chemin vers Compostelle

hier c'était le passé

demain sera l 'inconnu

mais aujourd'hui est un cadeau

Pelgrim je bent op weg naar Compostela
gisteren is verleden
morgen is het onbekende
maar vandaag is een geschenk
(vertaling van mezelf)

Sylvia en André

De beide Andres

Als ik na het afscheid weer alleen verder loop, biggelen de tranen ineens over mijn wangen. Ik ben ontroerd door zoveel spontane hartelijkheid. Ik had niets te eten en ineens waren daar twee 'vreemdelingen' die me hun lunchpakket gaven.

Schaduw op de oude spoorbaan

Even later ontmoet ik Bert en Tineke. Zij zijn op hun tandem op weg naar Avignon waar ze een huis gehuurd hebben. Hun kinderen zijn er alvast met de auto heen.
Ik vertel hun dat me zojuist een lunchpakket werd aangeboden.
"Ach," zegt Bert, "ze zochten misschien een alibi om uit eten te gaan."
Leuk, hoe sommige mensen een mooie ervaring teniet weten te doen. Geen pelgrims, zullen we maar denken.

Tineke en Bert

Ik heb me voorgenomen niet over het weer te klagen, maar het is warm, heet zelfs. Bij een huis bel ik aan om een liter kraanwater te bietsen. Na 2 km is het alweer op.

Ik kom Charly weer tegen. Hij zegt dat ik al een stuk beter dan vanmorgen loop.
Ik vertel mijn ervaring met André en Sylvia.
"Ze zullen gedacht hebben, een pelgrim, dat is een goed mens," aldus Charly.
Het ontroert me. Uit de laatste e-mail van mijn 'beste vriend' bleek overduidelijk dat hij me een slecht mens vond.

In Eghezée is volgens het boekske geen overnachtingsadres, maar wat weet zo'n boekske daar nu van?

In bar Les Sports zitten enkele oudere mannen. Ik leg hun mijn probleem voor. Nee, hier is niets, ik moet naar Aische en Refall. Dat had ik ook al gezien, maar dat ligt 6 km buiten de route.
Ik breng je wel met de auto, zegt een van hen spontaan.

Arthur heeft een invalidenkaart voor het raam van zijn Nissan Micra en loopt moeilijk. In Aische en Refall bezoeken we tevergeefs enkele B&B-adressen, maar hij blijft onvermoeibaar.
Ik doe de suggestie naar de camping te rijden waar ik om een cabane pour routards vraag. Ah, een trekkershut, zegt de uitbater van de camping begripvol.

Arthur vraagt of hij me alleen kan laten.
Ik neem afscheid en zeg dat hij een goed mens is.

Arthur: een goed mens

In de hut naast me nodigen Rick en Melanie uit Hardinxveld-Giessendam me uit voor een glas wijn. Ze zijn half in de twintig en voor het eerst op fietsvakantie.
Melanie wilde naar Oostenrijk, maar Rick stelde voor het eerst eens met de Ardennen te proberen.
Rick werkt in de olie- en gasindustrie en is al enkele keren naar Siberie geweest waar hij de enige buitenlander was.
Melanie doet ook iets technisch. Ze vond dat ze te weinig leuke dingen deden en is het eens op gaan schrijven. Toen bleek dat ze best wel leuke dingen deden.
Ze zijn belangstellend naar mijn pelgrimsverhaal.

Melanie en Rick

Het was een warme dag, maar een dag die vooral in mijn herinnering zal blijven als een dag vol warme ontmoetingen.

Vrienden maken op de camping