Alweer iemand die achteruit rijdt

Chateau Porcien - Bazancourt 17 km (+ 6 met auto)

Wie denkt dat het lopen door de Champagnestreek één groot feest is – met wuivende wijngaarden en dansende deernen – die heeft het mis.

Lange rechte aarden paden door de velden en akkers, even boeiend als een lopende band.

Vandaag staan 23 km op het programma, met drie dorpen die één ding met elkaar gemeen hebben, er is geen winkel of bar.

Daarom maar meteen de eerste koffie in de bar waar ik gisteravond gegeten heb. Weer hetzelfde ritueel, stamgasten komen binnen en geven iedereen een hand. Ook ik word niet overgeslagen. Mooi dat je er op die manier toch een beetje bij hoort.

Het doet me weer denken aan een fenomeen waar ik me al vaker over verbaasd heb. In de wat chiquere gelegenheden is het juist de bedoeling dat je elkaar niet groet, of sterker nog, totaal negeert. Het viel me verleden week ook weer op toen ik me installeerde op het terras van een wat chiquere brasserie aan de Maas. Nu zou je als chique bezoeker misschien denken: wat komt die man hier met die rugzak doen? Is hij soms de weg kwijt? Maar nee, men staarde nog eens in zijn wijnkoeler of de ijsblokjes nog niet gesmolten waren.

Een groet van mijn kant wordt in dergelijke gelegenheden met enige tegenzin beantwoord. Het meest ultieme voorbeeld was de Engelsman in de Van der Valk in Voorschoten (zie blog van 20 juni). Hij stond daar met een tasje met opdruk GALICIA. Ik vond het zo bijzonder om te voet op weg naar Galicie al in Nederland iemand met zo’n tasje te zien. Toen ik hem aansprak om dit uit te leggen was hij hier totaal niet in geinteresseerd. Hij was eerder verstoord dat iemand het waagde zo maar zijn anonieme comfort zone te doorbreken. Met een enjoy your trip draaide hij zich om.

Ook in vliegtuigen is mij dit fenomeen al opgevallen. Er komt iemand naast je zitten, die net als jij weet dat je nog urenlang elkaars gezelschap moet gedogen. Enig fysiek contact – als je eens gaat verzitten of iets wil pakken – is ook onvermijdelijk. Maar elkaar even groeten?

Kan een van de volgers dit fenomeen duiden?

Maar laten we deze cultuurbeschouwing voor wat zij is. Terug naar de Champagnestreek.

In de wetenschap dat deze eerste koffie ook de laatste voor het einde van de etappe is, ga ik op weg. Ja, pelgrimeren is loslaten, maar ook al de koffie loslaten? Hopelijk kan ik daar weer snel op oude wijze verbinding mee maken.

Na Chateau Porcien steek ik de Aisne over

Het landschap wordt minder liefelijk

Maar verveelt nooit

Het blijft boeien

In Avancon vraagt de jonge gemeentearbeider Jonanthan of ik soms de kerk wil zien. Ik aanvaard dit aanbod graag, een aardig verzetje tussen al die graanvelden. Uitleg geven kan hij niet, daar heeft hij niet voor geleerd, maar achter in de kerk liggen enkele folders. Kunstgeschiedenis is kijken, heb ik van Mireille geleerd, dus ik maak geen rondje om de kerk, maar in de kerk. Helaas geen Jacobus, wel de vier evangelisten in gebrandschilderd glas.

Jonathan doet de kerk voor me open

Geen Jacobus, wel vier evangelisten

Verder maar weer

Ook in de berm kun je zien dat we door de Champagne lopen

Poging de pelgrim op te vrolijken

Ook 's middags blijft het landschap boeien

In L'Ecaille zwaai ik naar een van de weinige levende wezens op straat.
Vers water zeker? vraagt ze voor ik iets kan zeggen.
Ja, het is altijd hetzelfde met die pelgrims.

Ik stel me in op de laatste 8 km door de velden naar Bazancourt.
Het lopen gaat niet geweldig vandaag. Ondanks de ingreep van Karin gisteren, heb ik weer veel last van mijn rug. Na 2 km stop ik om enkele oefeningen te doen. Een auto rijdt voorbij, mindert vaart, stopt en komt achteruit terug. Weer iemand die achteruit komt rijden?
Een man biedt me een lift aan. Hij zag dat ik moeilijk liep en herkende de schelp aan mijn rugzak. Zijn broer is ook naar Santiago gewandeld.
Als pelgrim heb ik me voorgenomen alles wat me onderweg aangeboden wordt in dank te aanvaarden. Ik heb niet om een lift gevraagd, maar blijkbaar komt deze op mijn pad. Zonder scrupules stap ik in.

Frederic met zijn dochter (met een te moeilijke naam) 

Veel vroeger dan gedacht ben ik in Bazancourt. Het is net 13.00 uur. Er is hier een gemeentelijke herberg, maar het gemeentehuis is tot 15.00 uur gesloten.
Ik neem een koffie in Bar Tabac Moderne en dood de tijd tot het 15 uur is.
Als ik La Marie  binnenkom, zie ik het al aan de verstoorde gezichten. Dit gaat niet goedkomen.
Nee, de herberg is gereserveerd.
Tja, en gisteren in Chateau Porcien vroeg ik nog of ik moest reserveren. Nee, dat was niet nodig.
Misschien is de herberg ook wel niet gereserveerd (door wie dan, ik heb nog geen pelgrim gezien) maar hebben ze er gewoon geen zin in.
Ik verlaat het pand. Van deze mensen hoef ik ook geen stempel in mijn pelgrimspaspoort
In mijn gids zie ik dat Bar Tabac Moderne ook kamers verhuurt. Maar die is nu tot 16.00 uur gesloten.e
Goede les voor de volgende keer. Meteen onderdak aanvaarden als het er is.

Ik zet koers naar Bat Tabac Moderne. Onderweg kom ik de waardin tegen. Ja hoor, voor 30 euro inclusief ontbijt heeft ze een kamer.
Wel prettig om weer wat privacy te hebben. Gisteren was er steeds het gevoel dat er nog iemand kon binnenkomen. Het was een prima onderkomen, maar dat was omdat ik er de enige pelgrim was.
Het was een kleine ruimte zonder mogelijkheid tot ventilatie, Prima voor een man alleen, maar met meerderen...?

Morgen naar Reims. En wie wonen er in Reims? Juist de Arme Klaren.

Voor wie eerdere blogs van me niet gevolgd hebben . De zuster Clarissen - zo genoemd naar de heilige Clara- hebben in navolging van Sint Franciscus de gelofte van armoede afgelegd. Vandaar de naam Arme Klaren.
Volgens de legende kunnen zij bidden voor mooi weer als je hen een mandje eieren brengt. Zo is een regenachtige trouwdag voorbode voor een slecht huwelijk. Je kunt daarom naar de Arme Klaren gaan om hen een mandje eieren aan te bieden getuige het oude volksrijmpje

Eieren voor Klaartje

mooi weer voor het paartje

Gelukkig zijn hier eieren voor de Arme Klaren te koop