Zachtjes tikt de regen op mijn zolderraam
ritme van de eenzaamheid
die regen zegt we waren zo gelukkig saam
maar dat is nu verleden tijd.
Rob de Nijs
 |
| Zolderraam in pelgrimsherberg Nos Repos |
Tijdens de afgelopen weken van hitte heb ik vaak verlangd naar een dag in de regen lopen. Vandaag is het zover dus mij hoor je niet klagen in tegenstelling tot de andere hotelgasten.
De eerste kilometers gaan langs een kanaal naar Appremont sur Allier. Een monumentaal dorp waar geen bar open is. Misschien maar beter ook, want buiten het dorp stopt een auto naast me. Weer weduwen die me een lift willen geven? Nee, de waardin van La Grenouille of ik de sleutel van het hotel nog heb. Beschaamd haal ik die uit mijn zak.
Vervolgens gaat de tocht de rest van de ochtend door een bos. Ook truckers hebben deze GR weten te vinden. Ze komen met de vlam in de pijp langsrazen en als pelgrim kun je dan maar beter je vege lijf in de berm redden.
Dan duikt er precies onder lunchtijd uit het niets een restaurant op. Een Thaise dame die na elke paar woorden moet giechelen serveert geen keuzemenu, maar een vast menu. Ik vraag nog of ze ook masseert maar daar moet ze alleen maar harder van giechelen.
De hele middag gaat de tocht langs het Canal du Berry. Volgers die goed opgelet hebben weten wat dit voor de pelgrim betekent: een vlakke etappe.
Veel meer is er over deze dag niet te vertellen. Geen ontmoetingen.
Dan maar iets over het 260 km lange Canal du Berry. Reeds in de 15e eeuw werd er over gesproken, maar de aanleg ervan begon pas in 1809 (er is tot 1840 aan gewerkt Joop, voornamelijk door Spaanse krijgsgevangenen). In 1955 werd het gesloten voor de scheepvaart.
In de pelgrimsherberg van mijn pelgrimsvriend René wordt ik hartelijk ontvangen door Jan en Vera van het Vlaams genootschap (Rene is er zelf niet).
Michou komt even langs. Het is een van de oude mannen van het dorp die hun verhalen al tig keer in het dorpscafé hebben verteld en het leuk vinden bij de pelgrim een nieuw luisterend oor te vinden.
Mee-eten wil hij niet, twee glaasjes wijn en hij gaat weer alsof hij zich goed beseft dat langer blijven vervelend voor de luisteraars is.
Ik ben de enige in de herberg. Er zouden nog twee vriendinnen van René komen om een tentoonstelling in het dorp in te richten, maar ze hebben autopech. Kapotte startmotor. De ANWB regelt een Franse garage die belooft binnen twee uur ter plaatse te zijn. Zij kunnen het probleem echter ook niet verhelpen.
Ik stel me voor wat Maurizio in zo'n geval zou doen. Hij zou onder de motorkap duiken, constateren dat hij een bepaald soort gereedschap nodig heeft, een man op straat aanklampen die dan een broer blijkt te hebben die automonteur is.
Morgen weer verder, altijd maar verder.
P.S. Speciaal welkom aan volger Theo, een vermaard wijnliefhebber (en -importeur). Wellicht gaat hij ons nog op enkele ondergewaardeerde druivensoorten langs de route wijzen.
De eerste kilometers gaan langs een kanaal naar Appremont sur Allier. Een monumentaal dorp waar geen bar open is. Misschien maar beter ook, want buiten het dorp stopt een auto naast me. Weer weduwen die me een lift willen geven? Nee, de waardin van La Grenouille of ik de sleutel van het hotel nog heb. Beschaamd haal ik die uit mijn zak.
 |
| Appremont sur Allier |
 |
| Ook truckers hebben de wandelroute ontdekt |
De hele middag gaat de tocht langs het Canal du Berry. Volgers die goed opgelet hebben weten wat dit voor de pelgrim betekent: een vlakke etappe.
Veel meer is er over deze dag niet te vertellen. Geen ontmoetingen.
Dan maar iets over het 260 km lange Canal du Berry. Reeds in de 15e eeuw werd er over gesproken, maar de aanleg ervan begon pas in 1809 (er is tot 1840 aan gewerkt Joop, voornamelijk door Spaanse krijgsgevangenen). In 1955 werd het gesloten voor de scheepvaart.
 |
| Canal du Berry |
Michou komt even langs. Het is een van de oude mannen van het dorp die hun verhalen al tig keer in het dorpscafé hebben verteld en het leuk vinden bij de pelgrim een nieuw luisterend oor te vinden.
Mee-eten wil hij niet, twee glaasjes wijn en hij gaat weer alsof hij zich goed beseft dat langer blijven vervelend voor de luisteraars is.
 |
| Michou kont een glas meedrinken en zijn verhaal vertellen |
Ik stel me voor wat Maurizio in zo'n geval zou doen. Hij zou onder de motorkap duiken, constateren dat hij een bepaald soort gereedschap nodig heeft, een man op straat aanklampen die dan een broer blijkt te hebben die automonteur is.
Morgen weer verder, altijd maar verder.
 |
| Hospitaleros Vera en Jan |
P.S. Speciaal welkom aan volger Theo, een vermaard wijnliefhebber (en -importeur). Wellicht gaat hij ons nog op enkele ondergewaardeerde druivensoorten langs de route wijzen.
Weinig ontmoetingen deze dag? Maar dan ga je wel voorbij aan die fraaie Renault van PicoTrans, een Italiaans transportbedrijf met een vestiging in Kroatië. Ze vervoeren veel hout door heel Europa. Vandaar natuurlijk dat ze daar door het bos rijden! Ze rijden vooral met Scania, maar ook wel met Daf, onze nationale trots!
BeantwoordenVerwijderenMorgen weer de vlam in de pijp!
Kijk dat is nog eens informatie waar je wat aan hebt.
VerwijderenHet is zo ontzettend leuk om je verhalen te lezen en je leert er ook nog een stukje geschiedenis van, leuk hoor!
BeantwoordenVerwijderenAbrazo!
Saskia
Een automonteur? Mijn schoonzus is automonteur! Die woont in Dordrecht, vlak langs de route naar Steenbergen. Maar ja, dat stuk heb jij overgeslagen, dus ben jij haar niet tegengekomen, en dan kun je haar ook niet vragen om te helpen, en sta je nu met lege handen.
BeantwoordenVerwijderenOf ben ik nu een beetje de weg kwijt?