Wij vieren feest

Cravant - Vézelay

Mag ik van u een lift, meneer?

Toe laat mij hier niet staan

Ik heb voor de trein geen centen meer

Ik woon hier zo ver vandaan

Zangeres zonder naam (tekst: Johnny Hoes)

Tja, zo'n suggestie van volger Jaap - ga een stukje met de trein -  is natuurlijk net zo iets als de verzoeking van de Heilige Antonius. Maar ik ben geen heilige en kan er dus in tegenstelling tot Antonius geen weerstand aan bieden.

Ik pak een stukje de trein. Vervolgens loop ik over de D951 richting Asquins en Vézelay. 

Ik ben nog maar een paar kilometer op weg als er een auto in de berm stopt. Geen ongevaarlijke manoeuvre op deze drukke weg. Een oudere dame verleidt me in te stappen. Haar vriendin die voorin zit, wordt naar de achterbank gedirigeerd. 

Feest in Vezelay

Paulette en Andrée zijn twee weduwen op weg naar Vézelay om daar het feest van Sainte Marie Madeleine te vieren. Vandaag is haar naamdag, wist ik dat niet? Nee, dat wist ik niet.

Paulette praat honderduit in rap Frans, dat is nog niet zo erg, maar ze komt uit een bergdorp bij de Zwitserse grens en heeft een verschrikkelijk accent. Ze houdt hele verhandelingen waarbij ze me aankijkt en de Volkswagen een stuk over de linker weghelft zwalkt. Hopelijk zijn die truckers van gisteren al ver weg.

Paulette en Andrée

Tja, gisteren dacht ik nog dat Vézelay iets te ver was voor éen dag. Nu ben ik nog op tijd voor de processie met relieken en de H. mis. Zeg maar eens dat er geen zegen rust op een liftende pelgrim.

De relieken worden de basiliek binnengedragen

bij het begin van de mis schrijden er een aantal geestelijken in hun pij door het middenpad.
'Alles goed?'' hoor ik ineens in sappig Vlaams uit een pij komen. Het is Christian met wie ik zondag nog in de voetbalkantine overnachtte.

De sfeer op het plein van de basiliek doet me erg aan Santiago denken. Toeristen en pelgrims vormen er een gevarieerd publiek. Paulette heeft wel begrepen dat er uit die Hollandse pelgrim niet zo veel weerwoord komt en spreekt allerlei mensen aan. Ook Tosca en Bert uit Eefde. Ik ben blij dat ik even met hen kan praten en niet met die twee weduwen.

Tosca en Bert uit Eefde

Twee pelgrims wensen met 'buen camino'. Ik weet wel wie jullie zijn, zeg ik. Theo en Leobard. Ik heb van Christian en Bert al veel over hen gehoord.

Pelgrims Leobard en Theo

Na de mis is er een picknick achter de kerk. Paulette en Andrée hebben van alles meegebracht. De kerk serveert er een gratis wijntje bij en ook de aartsbisschop komt me nog een handje geven. Als pelgrim ben je iemand.
Gelukkig zit er ook een aardig Frans echtpaar aan tafel dat wel gewoon Algemeen Beschaafd Frans spreekt. Ik praat veel met hen en let er op dat ik af en toe ook iets tegen Paulette en Andrée zeg.

Picknick achter de basiliek

Met een wel heel bijzonder kaasje

Vézelay is een keerpunt in mijn pelgrimage. Was het tot voor kort een eenzame bedoening met een enkele pelgrim voor of achter me. Hier wemelt het van de pelgrims. In de pelgrimsherberg tref ik francaise Martine die ook naar Compostela gaat en haar landgenote Cecile die naar Jeruzalem loopt.

Andrew uit Schotland is me net voor in de pelgrimsherberg. Hij krijgt de laatste slaapplaat op de mannenslaapzaal. Ik word naar de vrouwenslaapzaal verwezen (tja volger Jos E. uit Voorburg, ik kan er niets aan doen).

Als ik later weer buiten loop, kom ik het algemeen beschaafde Franse echtpaar weer tegen. Om half 5 is er een interessante rondleiding door de crypte, vertellen ze. Mag ik zeker niet missen. Nee, dat is wel zo, maar ik wil ook wel eens rustig met mezelf een biertje drinken en mijn blog bijwerken.
Om nog meer kennissen te vermijden ga ik met opzet binnen in een café zitten en niet  op het terras.

Als ik net bezig ben met mijn blog geloof ik mijn ogen niet. Wie komen daar binnen? Paulette en Andrée. Ze gaan recht tegenover me zitten in het verder lege café en kijken me recht in het gezicht.
Ik knik maar vriendelijk terug. Ze zeggen 'bonjour monsieur' en gaan verder met hun conversatie. Langzaam dringt het tot me door: ze herkennen me niet met mijn andere kleren en gewassen haren.
Ik besluit het maar zo te laten. Ze bestellen twee panaches (bier met limonade). Af en toe hoor ik dat ze het over die 'Hollandais' hebben.
Tja, een vreemde ontmoeting was dat met die dames. Ontzettend aardig dat ze me uitnodigden, maar ik kon niets met dat rappe Frans in een voor mij vaak ondoorgrondelijk accent.

Morgen maar weer gewoon lopen. 25 km naar de herberg van mijn pelgrimsvrienden Huberta en Arno die ik al meer dan tien jaar ken. Ik verheug me erop.