Er komt Champagne uit de kraan

Epernay - Montmort Lucy 24 km

Er komt champagne uit de kraan

het regent rode rozen

Willeke Alberti

Ja, beste volgers, dit liedje zat de laatste dagen steeds in mijn hoofd. Maar vanaf vandaag is het uit met de pret. Vanmiddag verliet ik de champagne-wijngaarden.

Vanochtend waren ze nog volop aanwezig. De route voerde over steile klimmetjes door de champagnevelden. Het routeboekje maakte er echter een potje van. Cruciale afslagen werden vergeten, vage aanwijzingen die bovendien niet klopten. Gelukkig had het plaatselijk genootschap stickers geplakt, maar ook weer niet overal.
In een moestuin zijn een man en vrouw gebogen over hun teelt.
Ik groet vriendelijk.
De man richt zich op.
Moet je naar Moussy? Dan loop je verkeerd.
Hij wijst me een zandweg die rechtstreeks naar Moussy loopt.
Dit bewijst maar weer eens het belang van groeten.

Gemechaniseerde werkers in de wijngaard

Kasteel tussen de champagne

Uitgestrekte champagnevelden met steile klimmetjes

Veel hindernissen: hier een dubbele oxer

De weg gaat 5 km over een bospad. Nu ja, pad. De routegids bakt hem helemaal bruin. Een brede laan die naar een kasteel voert.
Een door gras en doornenstruiken overwoekerd pad zullen ze bedoelen. De grond is kapotgereden door rupsvoertuigen, maar dat zie je niet door het hoge gras. Dat voel je alleen als je bijna je enkel weer eens verzwikt.

Ik voel me als in het gedicht van Antonio Machado

Pero caminante, no hay camino
se hace camino al andar

Maar wandelaar, er is geen weg
de weg maak je al gaand

Een mooie vertolking hiervan - de de sfeer van de camino goed weergeeft - is te vinden op Youtube

Wandelaar, er is geen weg

Maar het ergste zijn de vliegen. Ineens zijn ze er. Bij honderden zoemen ze om mijn hoofd.
Een steekt er in mijn been. ik sla hem dood en zie een bloedspat. De vliegen worden steeds brutaler, ze kruipen tussen mijn ogen en bril, in mijn oren, mijn neus. Als ik op mijn arm kijk, zie ik een grote zwarte vlek insecten. Het lijkt wel een horror film. Ik ben constant bezig met mijn zakdoek wild om me heen te slaan.
Af en toe vind een gastronomisch ingestelde vlieg de weg naar de bloedvlek op mijn been en voel ik een steek.
Dit is niet zorgeloos pelgrimeren. Dan is 5 km op een ongelijk overwoekerd  bospad heel lang.

Deze lijdensweg gaat enkele kilometers door, maar ineens zijn ze weg. Ik zie geen verandering in het landschap, maar blijkbaar ben ik hun natuurlijke habitat uitgestapt.

En ook de korenvelden zijn weer terug

Het landschap is vanaf vanmiddag heel anders. Geen champagnevelden meer,  maar korenvelden en landjes met koeien.

Het routegidsje heeft allerlei leuke ommetjes voor me in petto, maar in geloof het wel na dat bospad en loop lekker langs de D38 naar mijn bestemming voor vandaag.

Volgens mij heb ik vanmorgen telefonisch in grammaticaal correct Frans een kamer gereserveerd.
Als ik me bij de waardin meld, zie ik dat ze in het boek heeft geschreven; Engelsman.

Veranderd landschap

De eindbestemming voor vandaag

De ganse dag niemand ontmoet. Op het logeeradres zit Zwitser Dominique. Hij is solo met de auto op vakantie, zijn vrouw blijft thuis. Hij stoort zich eraan dat alle bezienswaardigheden in Frankrijk gesloten zijn.

Zwitser Dominique biedt me een biertje aan

Ik bied mezelf een kaasplankje aan