Zeg, zweet u ook?

Pelgrimsvriendin Helmi, inmiddels op de Camino del Norte aangekomen en net als ik verlangend naar regen stuurde me zojuist dit lied.

Zeg zweet u ook?

ik dacht dat ik het rook

and I ask you very confidentially

zeg zweet u ook?

Trekkershutje, de rugzak past net door het deurtje

Op het bijbehorend kasteel wonen ze iets ruimer

Deze dag maar één ontmoeting. Maar een ontmoeting die ik liever gemist had. En wat was hij er al vroeg bij. Nog voor half elf. Meestal ontmoet je hem later op de dag.
Ik zag hem al van verre langs het fietspad staan te wachten. Andere passanten liet hij met rust, maar het was duidelijk dat hij slechts op één man wachtte: de zwetende pelgrim.
Ik besloot me maar aan hem over te geven. Je verzetten had geen zin, tegen hem was je bij voorbaat kansloos, de man met de hamer.

Ik was al vroeg vertrokken. Over de hoogvlakte moest ik weer terug naar het fietspad naar Namen.
Het beloofde een warme dag te worden. Om 7 uur was ik al drijfnat van het zweet.
En er was nog een probleem. Ik had niets te eten bij me. Ja, wel mooi in Praktisch Pelgrimeren schrijven dat je altijd wat noodvoorraad  bij je moet hebben, maar het zelf in de praktijk brengen? Ho maar.

In de eerste drie dorpen was geen enkele winkel. Een facteur - in Belgie is een postbode nog iemand - vertelde me dat in Leuze de eerste (grote) winkel was. Bezorgd vroeg hij of ik dat nog wel ging redden.

Na 9 km kwam ik uiteindelijk in Leuze. Een grote supermarkt, alles wat je je maar kon wensen was er. De keuze was zo overweldigend dat ik niet kon kiezen 'l embarras du choix.

Uiteindelijk ging ik met een zak boodschappen de deur uit. Buiten op een bankje at ik die op.
Ik merkte echter dat ik weinig ambitie had verder te stappen. Na een uur besloot ik maar eens te gaan.
Namur 14 km stond er op een bordje.
Een eeuwigheid later was 14 veranderd in 13.

Ik moest steeds vaker even stoppen. Het enige wat niet stopte was het zweet. Laag in mijn brillenglas had zich een druppel genesteld die er vanuit mijn ooghoek uitzag als een soort waterpas. Met elke stap zag je de horizon wankelen.

Het fietspad kende veel minder schaduw dan gisteren. In de verte zag ik ineens iets geels het pad kruisen. Ik wist meteen wat het was, de bus naar Namen.
Het haltebordje bevestigde dit. De bus ging eens per uur.

Ik overwoog nog even toch naar Namen te lopen, maar zag het zinloze er al snel van in. Het zouden heel lange uren worden en wat zouden die toevoegen? Nog meer vermoeidheid opbouwen?
Over een uur ging er weer een bus. Ik besloot daar op te wachten.
Ik moest ook nodig naar de wc, maar waar? De huizen waren allemaal verlaten en langs het fietspad grensden tuinen.
Ik besloot maar te wachten tot er aan beide zijden geen fietsers aankwamen. Toen het moment daar was liet ik mijn broek zakken en ging op mijn hurken. Ik had dan wel het standaardwerk How to shit in the woods gelezen, maar geen boek How to shit in villages.

In de bus was er alleen een zitplaats voor 'achteruitrijders'. Ik werd een beetje misselijk.

In Namen ontmoet ik in de wc van een bar een jongen die me ziet zweten. Zaterdag wordt het nog veel erger, weet hij te vertellen. 42 graden.
42 graden?, zo warm wordt het in Cuba niet eens.

Maar 42 of niet, vandaag was het gewoon te warm om te lopen.
Even overweeg ik met heel deze onderneming te stoppen. Het schijnt voorlopig nog warm te blijven.

Maar opgeven? Hoe moet het dan verder met jullie, volgers?

Hoewel ik me voorgenomen heb deze pelgrimstocht geen nieuws te volgen, raadpleeg ik het weerbericht maar eens. Vanaf zondag schijnt het minder warm te worden.
De volgende twee dagen dan maar rustig aan doen.

Ik had graag morgen in Dinant in de abdij van Leffe overnacht, maar daar moet je reserveren. Dinant is nog 28 km ver en of ik dat morgen ga halen...? Ik zie het wel.

Terug naar het fietspad

Daar stond hij...de man met de hamer

Hoewel het niet des pelgrims is, besluit ik in Namen maar een hotel met airco te nemen. De chef ziet met zweten en biedt me een bakje paprika chips aan.
Dat had ik nodig (zouttekort). Als snel voel ik me beter.

De Jacobskerk in Namen biedt een surrealistische ervaring. Ik verbaas me er over dat hij vrijdagmiddag 6 uur nog open is. Als ik er binnen ga, begrijp ik waarom hij nog open is. Er is een chique modezaak in gevestigd.
Vrouwen steken hun hoofd door het gordijn en vragen om andere maten.
Verkopers laten me met rust, ze zien wel dat ik een pelgrim ben.

Jacobskerk Namen

Kleren in het koor

Bijbehorende mode-accessoires bij de biechtstoel

De apostel heeft ook een nieuw kleedje aangeschaft

Ondertussen in het hotel

Drogende pelgrimslingerie in douchecel

Vanmorgen had ik het even moeilijk en dacht aan opgeven. Maar zoals volgster Miek schreef. Je bent niet alleen, je volgers lopen met je mee.

En zo is het.

Aan welke heilige hebben we deze kermis voor mijn raam te danken?