Een boeket violen dat zich opent

Sézanne – Bagneux 27 km

Brandend zand en nergens water

Brandend zand het leven is voor hem een hel

Brandend zand en nergens water

Omdat hij de vlucht nam uit een kille cel

Gert Timmerman (u weet wel oudere volgers, van Gert en Hermien)

Nu is een pelgrimage zeker geen hel, beste volgers, maar dit lied zat de ganse dag in mijn hoofd.

De eerste bar – in Sezanne – was meteen ook de laatste van de dag. Verder was het de hele dag tussen de akkers en de velden lopen. Als je water op was, moest je van de route af naar een dorpje en dan maar hopen dat er iemand thuis was om je flesje te vullen.

Het landschap is weer boeiend vandaag

Gelukkig was ik er goed uitgerust aan begonnen. Gisteren bij de zusters een prima maaltijd – met water, geen wijn – en toen ik om 8 uur nog een ommetje – naar de bar – wilde maken, kreeg ik te horen dat dit niet mogelijk was omdat er niemand meer bij de deur zat.

Dus me in de tuin maar vermaakt met de stoute hond van de zusters die vrijelijk door de gangen mocht lopen en af en toe een tasje van een bejaarde stal.

De zusters met hun stoute hond

In de bar ontmoet ik José – van oorsprong uit Santiago de Compostela. Veel heeft hij niet over zijn vroegere woonplaats te vertellen. Hij wil wel op de foto, maar dan moet zijn hond er ook op.

José uit Santiago met zijn brave hond

Op de velden wordt er druk gewerkt, het graan moet van het land. Boeren scheuren wild met hun trekkers en grote aanhangwagens heen en weer naar de graansilo in Anglure. Je kunt maar beter goed opletten, voor je het weet word je door een monster overreden.

Er komt een monster op me af

Je ziet geen enkele andere wandelaar op de velden. Tot ik tussen Sézanne en Vindey ineens tussen een groep beland. Het is de wandelclub die elke woensdagmorgen een ommetje maakt, maar ik ervaar het als een cultuurshock.

Een van de dames zegt dat ze in Bagneux langs de route woont. Daar slaap ik vanavond.

Ik moet er maar éen bij haar komen drinken vanavond, maar niet meer dan één waarschuwt ze.

Zo is het nog een desolaat kruispunt

En zo zit je midden in het groepsgebeuren

En verder was het vooral ’s middags een zware dag. De koperen ploert ging me steeds harder geselen, steekvliegen openden de aanval op me en nergens maar dan ook nergens was ook maar een beetje schaduw.

Maar uiteindelijk een hartelijk onthaal bij mijn gastouders André en Agnes. André moest nog met de trekker het land op om te oogsten en komt straks om 9 uur terug. Vind ik prima, eindelijk weer eens – net als thuis – op Spaanse tijden eten.

O ja, en waar die titel vandaan komt. De gastvrouw vroeg me of ik voor het betreden van haar woning mijn wandelschoenen uit wilde doen. Toen ze mijn voeten zich uit hun benauwde harnas zag ontvouwen, zei ze: als een boeket violen dat zich opent.

De kerkgangers van Saudoy hebben een hekel aan dorst

Maar wel een mooi beeld in hun kerk: foto speciaal voor Bram, hij weet meer van deze heilige dan ik