Con mucho carazon

Troyes - Foret Chenu 30 km

Rocky moe,

Rocky wil slapen

Rocco, papegaai van de pelgrim

Vandaag een wat korte aflevering. Het was weer heet, hopeloos verdwaald in de bossen. Kortom: pelgrim moe, pelgrim wil slapen.

Dit is hem dan: de andouilette

Tja, een lid van de AAAAA (Amaterus des Andouilette authentique en dan nog twee AA die ik vergeten ben) zal ik  niet worden. Ik sluit me aan bij wat volger Bram daar gister over schreef.

Bij het 's avonds terug naar mijn onderkomen stuitte ik op een bijzonder tafereel. Een man uit de Caraiben had een laptop op een tafeltje, een grote musicbox op de grond en bracht vooral Cubaanse muziek ten gehore.
Daar voor een groep donkere mannen die met blanke vrouwen dansten (en een enkele blanke man met een zwarte vrouw).
Je zag goed dat het allemaal geoefende dansers waren met een gevorderde techniek, maar vooral het plezier in het dansen stond voorop. Con mucho corazon.

 Het had niets klefs of plakkerigs. Na een nummer bedankte men elkaar met een handdruk of een abrazo en koos men een nieuwe partner.
De salsa en merengue, de zwoele avond, de arcades, ik waande me weer in Cuba. Even had ik spijt dat ik mijn hoofd vol had gestopt met nutteloze kennis in plaats van iets nuttigs als dansen te leren, maar ik begreep ook dat dit in je moet zitten. Ik ken het verschil tussen salsa (un, dos, tres, quatro) en merengue (un, dos, un, dos) maar dat is vooral theoretisch. De praktijk is toch anders.

Con mucho corazon

De dag begon weer tussen de velden.

Dit landschap  kennen we nu wel, changement de decor svp

Dat is nu weer het andere uiterste

Juist, dit bedoelen we

Als ik ergens aanbel voor water,, wordt ik op de koffie uitgenodigd. Patrice heeft dit buitenhuis pas zes maanden. Zijn vrouw kon niet mee want ze is ziek. Hij is er  nu met zijn dochter Marie die studeert en in de buurt vakantiewerk doet. De vriend van Marie loopt nu naar Santiago, dus ze gaat hem meteen whatsappen dat er nu een pelgrim aan tafel zit.

Patrice en dochter Marie

De dag is zwaar. Het is heet, er is nergens een winkel of een cafe (zelfs niet op de eindbestemming) en ik verdwaal hopeloos in de bossen.
Eindelijk arriveer ik op het overnachtingsadres.

Zit nu op de veranda aan de wifi. Heb alle biertjes in de ijskast van de gastvrouw opgekocht, maar nog steeds dorst.

Deel het tuinhuis met Christian uit Brussel (de pelgrim van gisteren in Troyes). Hij is priester uit Brussel en nu met emeritaat. Zijn rugzak weegt slecht 9 kg en daar moet hij het 9 maanden mee doen.

Pelgrim Christian uit Brussel