Een dagje rust

Markina Xemein - Guernika  

Kleine wasjes, grote wasjes, Doe ze in je wasmachine 

Laat maar lekker draaien, steeds meer in die wasmachine 

Zoals je weet heb ik geen tijd, dus zocht ik een leuke meid 

Om voor mij de was te doen, maar die dame die vroeg steeds meer poen(2x)

Trafassi

Na alle vermoeienissen me vandaag maar eens getrakteerd op een busreisje. Eerst met de bus naar Lekeitio, een aardig plaatsje aan de kust. Vervolgens met een andere bus naar Guernika.
Busreizen zijn nog niet zonder gevaar. In een haarspeldbocht knapte de ruit precies op de plaats waar ik zat. Vermoedelijk kwam er te veel spanning op. De chauffeur kon er niet mee lachen. Madre de Dios, riep hij uit en hij keek boos naar mij. Tja antwoordde ik, denkt u dat ik met een hamer in mijn rugzak door Spanje loop om bij u de ruit in te komen slaan.,

Vanmorgen in het cafe in Markina eerst wat administratieve klusje gedaan, want pelgrimeren is dan wel loslaten, maar als ik teveel loslaat heb ik straks geen eigen zaakje meer.
Overigens wel leerzaam. Zag nu al die jonge mensen die om 7 uur niet van plan zijn uit hun bed te komen in de pelgrimsherberg nu op hun gemak arriveren, een ontbijtje nemen en tussen 9 en 10 uur op het gemak vertrekken. Wel een verschil met de camino Francés waar het vaak een race is om maar een plaats in de volgende herberg te bemachtigen.

Ik loop nu een dag ov vijf door mijn geliefde Spanje, maar ik moet wel aan de vele pelgrims wennen.
Was je in Frankrijk met hooguit vijf of tien man die je regelmatig zag, hier zijn het er tientallen. In Frankrijk was er ook meer solidariteit en vriendschap. "Als jij nu voor een fles wijn zorgt, haal ik boodschappen en kook vanavond." Hier zijn de meeste pelgrims toch vooral met zichzelf bezig.

In Guernika nuttige dingen gedaan. In T-shirt en sportbroekje naar de wasserette geweest en de rest in de machine.

En een deskundige mijn rug laten masseren. (In Deba bleek wel een Thaise masseuse te wonen, maar dat zag ik pas toen ik daar wegging).
Dr Gotzon is een trotse Bask. Bij hem thuis wordt alleen Baskisch gepraat. Hij vertelt ook dat Baskenland speciale wetten heeft en dat het onderwijs niet door Madrid wordt geregeld.
Hij neemt mijn rug flink onderhanden en vertelt erbij dat het vannacht nog meer pijn gaat doen. Dat belooft wat. Hij geeft wel een recept mee voor Voltaren pastilles (ik had al Voltaren creme voor de achillespees).

Gisteren kwam ik onderweg steeds vier Fransen tegen. Van de mevrouw in het lila leerde ik dat de tekst die Christophe in Frankrijk steeds bezigde uit Le Cid van Corneille is.

Ô rage ! ô désespoir ! ô viellesse ennemie ! 
N'ai-je donc tant vécu que pour cette infamie ? 
Et ne suis-je blanchi dans les travaux guerriers 
Que pour voir en un jour flétrir tant de lauriers ? 

Die mevrouw zag ik met haar man overigens vanochtend in de bus naar Bilbao stappen (er gingen meer pelgrims met die bus mee). De voorste twee zitten nu bij mij in het hotel in Guernika (had vandaag even geen zin in een pelgrimsherberg).

Vier Fransen

Zoals uw wellicht is Guernika beroemd geworden door het schilderij dat Pablo Picasso maakte naar aanleiding van het bombardement in 1937 tijdens de Spaanse burgeroorlog.
Morgen daar iets meer over.

En de verwachte regen bleef (helaas) uit. Het heeft vannacht wel geonweerd, maar regen bleef beperkt tot een paar druppeltjes. Op tv zag ik wel dat grote delen van Spanje werden getroffen door hevig noodweer. Dat hoeft nu ook weer niet.

De laatste warme dag

Deba - Markia - Xemein 24 km


Moe vandaag dus geen inspiratie voor een Nederlands lied. 

Maar gelukkig wist mijn pelgrimsvriend Jaap raad. Lees zijn commentaar



Vandaag was het een extreem zware dag. Klimmen (van zeeniveau) tot 500 m. En temperaturen tot 36 graden en drukkend warm.
Dacht steeds dat we (eindelijk) eens gingen dalen, maar om vijf uur in de middag kwam er nog een stevige klim.
Wat het ook zwaar maakte was dat er nergens een winkel of bar was. Na vier liter water gaat de smaak hiervan (met chloor) je zo tegen staan.
Janneke vond het jammer dat we de zee niet meer zagen. Ze vindt de paden door de bergen geboortekanalen naar de zee.
Kwam hier om kwart voor zeven uitgewoond aan (samen met Janneke en een groep van vier Fransen).
Intrek genomen in Hostal Pitis (goede keus Jaap).

Vandaag houd ik het kort.
Met dit warme weer heb je voor 24 km een volle dag nodig. Eens kijken of we dat in het vervolg wat anders kunnen organiseren.
Vanmorgen ook niet zo vroeg weg. We lagen op een kamer met allemaal jonge mensen en die dachten er om 7 uur 's morgens nog lang niet aan op te staan. Wat een verschil met San Sebastian waar het gerommel al om kwart voor zes begon en ook de langslapers er om 7 uur wel uit waren.

Het oude shirt dient nog als zweetdoek

Duitsers eten op de weg

Een moeilijk moment

Topa (proost in Baskisch)

Zarautz - Deba 26 km

't Was op een heel klein station

Waar m'n leven begon

'k Leerde daar van m'n ouders toen lopen

Daar vertrok toen m'n trein

'k Moet er dankbaar voor zijn

Nu ben ik groot, maar eens was ik klein.

Pierre Kartner

Vandaag slaap ik in een klein station. Het ene deel van het gebouw is gewoon station, het andere is pelgrimsherberg.
Het was een hete en zware dag, was pas om 7 uur bij de pelgrimsherberg, dus ik houd het kort.

Janneke voor de pelgrimsherberg

Zarautz in de morgen

Getaria in de morgen

Op en neer

Het was drukkend warm vandaag. Zelfs vanochtend toen het eerste stuk vlak was, gutste het zweet uit al mijn porien. Het was alsof ik geen kleren aanhad, maar alsof er allerlei natte dweilen om mijn lichaam hingen.

Na de middag ontmoetten ik Janneke (zie mijn blog van eergisteren) terwijl ze juist het handboek How to shit in the woods aan het raadplegen was. De rest van de middag samen gelopen.

Janneke in the woods

's avonds op het terras Baskische vrienden gemaakt die ons een cana aanboden. Osasuna.

Baskische vrienden

Maar het hoogtepunt van de dag. Vandaag in Zumaia een nieuw shirt gekocht (met 30% korting omdat het eind van het seizoen is). Verkoopster Eva wilde niet op de foto. Dan maar een foto van mezelf op het terras.

De schrijver met zijn nieuwe shirt

Morgen nog één hete dag en volgens onze Baskische vrienden de zwaarste etappe . Maandag gaat het regenen.

Kesden Komunak

Donostia - Zarautz 20 km

Scusi, zegt de ober zacht, u bent hier misschien verkeerd

Spreken niet dezelfde taal voor mij is het allemaal

Macaroni in de nacht

Amazing Stroopwafels

Pelgrims mogen in deze gezellige school slapen

Af en toe voel ik me hier in een album van Kuifje beland. Veel woorden op richtingborden, winkelruiten en wc-deuren zijn in het Baskisch. In Galicie spreken ze Gallego wat ik als ik me ervoor inspan redelijk kan volgen omdat het op het Spaans lijkt. Van het Baskisch kan ik geen teksten brouwen. Veel woorden met een k (in het Spaans ken ik behalve kilo geen woorden met een k) een x of tx.
Zo leerde ik vannacht dat Kesden Komunak staat voor meisjes-wc. Nu zult u zich afvragen wat ik vannacht op de meisjes-wc moest. Wel, dat zal ik u uitleggen.
In de school waar wij vannacht sliepen waren alle ruimtes waar wij pelgrims niet geacht werden te komen afgezet met rood-wit lint. Op de wc'waar we wel onze behoeften mochten doen stond Kesden Komunak, met in kleine letters daaronder servicios chicas.
Die wc's waren een eind weg van de slaapzaal en bovendien een verdieping hoger. Nu ben ik iemand die zijn hele leven lang minimaal twee keer per nacht er uit moet om te plassen en vooral die verdieping hoger brak me op. Mijn achillespees is na een paar uur rust nauwelijks in beweging te krijgen. Elke keer dat ik wakker werd dacht ik: ai, ik moet weer naar de Kesden Komunak.

Bijzonder slecht geslapen overigens. Het was bloedheet in de slaapzaal zonder ramen en de deur moest natuurlijk dicht. Toen ik net op bed lag gutste het zweet in straaltjes langs mijn hoofd terwijl ik stil bovenop mijn slaapzak lag (minimaal gekleed, maar nog net zo dat het geen aanstoot aan de aanwezige vrouwelijke pelgrims gaf).

De temperaturen zijn sowieso een probleem. Het weer vertoont al weken hetzelfde patroon. Enkele dagen met temperaturen ruim boven de dertig. Dan volgt er een relatief koele periode van enkele dagen met democratische temperaturen. Ha denk je dan, de hitte is voorbij, maar na enkele dagen keert zij weer terug. Dan volgt er weer een korte periode van afkoeling om vervolgens...
Ik verlang nog steeds naar een dag regen. Al die maanden dat ik op pad ben, heeft het welgeteld één hele dag geregend (vrijdag 2 weken geleden de etappe naar Périgueux). Verder waren er 3 of 4 dagen met enkele uurtjes regen waarna het weer droog werd.
Vandaag was weer heet. Toen ik hier in het hostal een formuliertje in moest vullen, vormde er zich een plas op de grond. Ik zou maar doorschrijven, zei de dame van de receptie. straks staan we hier tot onze knieen in het water.
Enfin, laten we niet klagen, maar onze apostel op de blote knieen danken dat we op doordeweekse dagen waarop anderen moeten zwoegen voor een veel te laag loontje, zo maar de wijde wereld in mogen trekken.

Tom en Janice

Vandaag ging het meteen flink omhoog, van zeeniveau tot 300 meter. Klein stukje meegelopen met Tom en Janice uit Califonie. Ze zaten in een hotel in Donostia en liepen zonder bagage naar Orio.

Amerikanen zijn altijd positief en aardig want toen ik vertelde dat ik een nicht in de staat New York heb, vonden ze het meteen een beautiful State. Overigens kunnen Amerikanen je ook zo weer vergeten zijn, heb ik al een paar keer op de camino ondervonden. 

Tot mijn verrassing zag ik ineens een stempelplaats die ik kende. De foto ervan heb ik in mijn boekje Praktisch Pelgrimeren gebruikt. Ik wist niet meer dat het hier was.

De schrijver zet zelf een stempel in zijn pelgrimspaspoort

Veel smalle paden langs de corniche (jazeker Bram)). Terwijl ik naar adem hap hebben twee Spaanse dames het hoogste woord. Onbegrijpelijk waar ze de adem vandaan halen.

Spaanse dames hebben nog genoeg adem voor een goed gesprek

De afdaling is weer net als gisteren. Recht naar beneden over paden van rotsen en stenen.

Over rotsen en stenen naar beneden

Orio

Straatje (Kalea) in Orio

In Orio maak ik niet de fout van gisteren, toen ik matig en te duur gegeten heb op een terras. Ik kies het restaurant uit dat van buiten het minst op een restaurant lijkt. Een succesvolle tactiek zo blijkt.
Prima gegeten en voor weinig geld.

Restaurant dat er van buiten niet als restaurant uitziet 

Wijngaard tussen Orio en Zarautz

De universiteit van Barcelona bemoeit zich ook met de druif

Dit zegt volger en wijnkenner Theo de Ruiter over de Baskische wijnen.

Overigens kent Baskenlaand ook twee wijngebiedjes ‘Getariako Txakolina en Bizkaiko Txakolina’ Daar ligt de bakermat van een zeer speciale en buiten Baskenland onbekende en onbeminde druivensoort ondaribbi zuri (wit) en de ondaribbia belta (rood). De wijn heet Chacoli en wordt vooral door de Basken zelf opgezopen. Licht van kleur, veel zuur en citrusgeuren en smaken en laat die pinchos meer komen.

Zarautz

Zarautz met golfbaan op het strand

In Zarautz loop ik het eerste het bestel Hostal binnen. Ze zitten vol, maar ze hebben wel een pelgrimskamer met twee stapelbedden. Tot op heden ben ik de enige pelgrim. Maakt ook niet uit als er meer komen, ik slaap bij het open raam (en zorg er wel voor dat het open blijft).

Ik heb niets tegen pelgrimsherbergen (integendeel, fijn dat ze er zijn) maar ze hebben twee nadelen.
Je kunt vaak je spullen nergens kwijt en je moet op tijd binnen zijn. Tijden die zich slecht voegen met de Spaanse gewoontes. Het wordt net gezellig in de stad en jij moet weer naar je bed.
Gisteren moest ik om 22.00 binnen zijn. Het was druk in het restaurant, dus ik moest me nog reppen.
Word ik op weg naar de school (met het meisjestoilet weet u nog) bijna omver gereden door een jongetje op een step. Vreemde paradox: de kinderen spelen nog buiten op straat en jij - man van middelbare leeftijd - moet als een kostschooljongen op tijd naar bed.

Onderkomen voor vannacht

Waar ben je toch naar op zoek?

Hondarribia - San Sebastian (maar hier zeggen ze Donostia) 25 km 

De boot met de beide vissers uit San Juan

Vaart uit naar dat mooie eiland maar legt nooit aan

De wind weet alleen wat er toen is misgegaan

De boot met de beide vissers uit San Juan

Frank en Mirella

Ja, een boot die wel uitvaart, maar nooit aanlegt. Zo voel ik me soms ook, ik ben op reis gegaan, maar diep, heel diep van binnen, hoop ik nooit aan te komen.

Kortom: weer een mooie ondergewaardeerde songtekst als lied voor deze dag. Ik kwam erop toen ik uitgeput in het vissersstadje Pasades de San Juan aankwam.

Pasajes de San Juan

De weg er naar toe was niet gemakkelijk. Het ging stijl omhoog tot 300 m boven zeeniveau, op zich niet zo hoog, maar je begint bij de zee.
En of het al niet moeilijk genoeg was hadden bosarbeiders er met groot  materieel een glijbaan van gemaakt.

Bosarbeiders maken er een glijbaan van

De camino of Parijs-Dakar?

Het was ook een cultuurshock voor me. Was ik eraan gewend alleen op pad te zijn, nu zijn er tientallen pelgrims aan dezelfde weg bezig. Als ik even ging zitten, kwam er na een minuut wel een langs. Veel van hen zijn in Irun begonnen en je kon zien dat het hun eerste dag is. Of ze gingen veel te voortvarend op pad, of ze waren om 11 uur al moe. Zoals dat Tjechische meisje dat liep alsof ze een verveeld schoolmeisje in de pauze van half elf was. Ik heb twee keer gevraagd of het wel goed met haar ging, maar ze antwoordde dat ze alleen een beetje moe was. In Pasajes de San Juan zag ik haar weer langskomen. Ze had inmiddels een vriend gevonden en zag er ineens een stuk minder moe uitl

Het smalle pad waar André volgens Bram zo van houdt

Hondarribia blijft nog lang in zicht

Het groene Spanje

We hoeven niet van dorst om te komen

Steile afdaling naar Pasajes de San Juan

De baai van San Juan

Na 15 km is er Pasajes de San Juan, maar om daar te komen moet je ineens van 260 m hoogte naar 0 meter. Het gaat bijna recht naar beneden en is een grote aanslag op mijn achillespees. En of dat nog niet genoeg is, het is warm, zeg maar heet. 32, 33 of 34 graden, afhankelijk op welke thermometer je kijkt. En of dat nog niet genoeg is: er zit veel vocht in de lucht; kortom, het is drukkend warm.
Doorweekt van het zweet arriveer ik op het plein van het vissersstadje waar - zoals je kunt verwachten - veel visrestaurants zijn. Ik loop wat rond, maar alle tafeltjes in de schaduw zijn bezet. Een vrouw komt vragen wat ik toch zoek. Het is Janneke die  vandaag met Reine uit Canada loopt. Voor beiden is het hun eerste dag. Janneke heeft last van blaren en Reine weet nog niet of ze morgen wel vertrekt.

Reine en Janneke

Na de lunch neem ik het pontje. Het is drukkend warm, het lichaamsvocht verlaat uit allerlei openingen mijn lichaam. Kortom: niet echt gemotiveerd. Ik besluit de alternatieve route voor fietsers te nemen. Een goed besluit: die klimt niet tot 260 m, maar slechts tot 40 m boven zeeniveau.

De pont die uitvaart en daarna gelukkig wel aanlegt

Muziekgebouw (niet aan het IJ maar in San Sebastian)

In San Sebastian is het nog zeker een uur lopen naar de pelgrimsherberg. Ik zie onderweg een hotel met één ster en vraag een kamer. Ze hebben er nog één: prijs voor éen nacht: 160 euro.
En als ik in het Officina de Turismo het woord alojemiento laat vallen begint de dame meteen moeilijk te kijken.
Dan maar naar de pelgrimsherberg. Die is in een schoolgebouw dus alleen tijdens de vakantie geopend.
De jacobsvereniging is met de gemeente in gesprek voor een permanent gebouw, maar eerst de verkiezingen afwachten. Se prometen mucho pero hacen poco. 
Ik lig er met enkele tientallen mensen op zaal. Wel een verschil met de Parador van gisteren. Ook financieel gezien: de vrijwilligers nemen genoegen met een donativo.

Playa de la Concha in San Sebastian

Twee meisjes op het strand van San Sebastian

Op weg naar de herberg probeer ik geld te pinnen. Tot twee keer toe zegt het apparaat dat mijn pincode niet juist is. Het kost de grootste moeite om mijn pasje weer terug te krijgen. Eigenlijk had ik het wel kunnen weten gezien de naam van de bank. 

Nomen est omen

Op de volle strandboulevard loop ik ineens Irma en Gradus tegen het lijf. Ze logeerden gisteren net als ik in de Parador. We hebben toen slechts wat zakelijke informatie uitgewisseld: Komen ze hier langs of moet je zelf aan de bar gaan bestellen?

Pardores zijn niet de gelegenheden waar je elkaar uitgebreid groet. (In een van mijn vorige blogs behandel ik het onderwerp Niet groeten in deftige gelegenheden, maar ik kan dit nu niet zo snel terugvinden.)

Nu hebben we een heel gesprek. Ze zijn erg geinteresseerd in mijn tocht. Zelf maken ze een reis per auto langs nog vijf paradores. Veel plezier nog Irma en Gradus: het was leuk even met jullie te praten.

Irma en Gradus

In de Zen-modus

Urrugne - Hondarribia 15 km

Ik hou van dansen en muziek

Eviva Espana

Van oude trots en romantiek

Eviva Espana

Een serenade aan 't balkon

Eviva Espana

Geef mij maar alle dagen zon

Espana por favor

Imca Marina

Ja, bij deze mijlpaal kan deze klassieker van deze ondergewaardeerde zangeres niet achterblijven..

Zicht vanuit de hotelkamer  op het estuarium van de Rio Bidosoa

Straks verder met deze blog
Nu eerst kijken of ik in de stad een gids voor de Camino del Norte kan scoren. Vanmiddag was de boekhandel dicht: openingstijden: 7.00 - 14.30 en 17.00 - 20.00 uur.

En ja, het is gelukt en nog wel mijn favoriete gids (voor de connaisseurs: de uitgave van El Pais/Aguilar). Ik had die natuurlijk ook thuis kunnen kopen, maar het is een 'bijbel' van ruim 1 kilo. Daar heb ik gelukkig niet heel Frankrijk mee doorgesjouwd.

Maar nog even terug naar gisteravond. Het bleek nog lang gezellig. Ik had de herberg niet voor mezelf want er arriveerde nog een jonge vrouw: Virginie uit Martigny (Zwitserland).
Ze ging echter meteen weer het stadje in en toen ik om 10 uur terugkeerde was ze er nog niet. Nog maar een sigaartje op het plein gerookt en om half 11 zag ik ze daar lopen.
Wel een verschil met als die Sylvies, Mireilles en Moniques die al om half tien gingen slapen.
Het was Virginies eerste dag op haar eerste pelgrimstocht en dat was te merken. Toen ik om half 12 ging slapen vroeg ze of het licht aan mocht blijven, dan kon ze nog wat lezen. Geen probleem, maar toen ik om half 1 wakker schrok, was ze nog aan het lezen. Mij maakt het niet uit, maar met zulk gedrag ga je je straks niet populair maken in pelgrimsherbergen.
Nog geprobeerd een afspraak te maken over hoe laat we op zouden staan, maar dat wilde niet zo lukken. "Ja, ik weet nog niet, ik zie wel."
Vanochtend om kwart na zeven toch maar eens opgestaan. Meestal hoor je dan bij je kamergenoot een licht gekreun waarna die dan ook opstaat, maar aan haar lichaamstaal was te merken dat Virginie dat voorlopig nog niet van plan was. Mijn plan om bij de bakker brood en croissantjes te halen om een ontbijt te maken dan ook maar laten varen en om kwart voor 8 met stille trom naar de Bar Tabac vertrokken om daar te ontbijten.

Het bleef nog lang gezellig in Urrugne

Het is vannacht gaan stormen wat 's ochtends voor een vreemd weerbeeld zorgt. Enerzijds lijkt het net herfst, maar anderzijds merk je dat het weer een warme dag gaat worden ( en inderdaad, de temperatuur kwam weer boven de dertig graden).

Er volgt eerst een fraaie route langs de corniche. Wel veel klimmen en dalen over smalle paadjes.

Smalle paden langs de kust

De corniche van Hendaye

Bij Hendaye kom ik per ongeluk op het strand uit. Als afscheid van Frankrijk dan maar het laatste stukje Franse land maar over zand.

Twee meisjes op het strand van Hendaye

Bij de pont naar Hondarribia staat een lange rij. Er kunnen 50 mensen op de boot en er staan er veel meer op de kade (De Veerpont van Drs. P. als lied van de dag hebben we al gehad).
Bij de tweede boot ben ik precies de laatste die mee mag. Een Spaans echtpaar dringt voor en pikt de laatste twee zitplaatsen in. Ik mag van de kapitein riant op de voorplecht zitten.

Kom toch niet in deze volle boot

Als ik van de boot kom, spreekt een Frans echtpaar me aan. Of ik naar Santiago ga en zo ja in welke spirituele staat ik verkeer. Kijk dat zijn nog eens andere vragen dan hoeveel kilometer ik al gelopen heb en hoeveel ik er nog moet.
Ik leg uit dat het is alsof ik bezig ben met een reis zonder begin en zonder einde.
Ah, volledig in de Zen-modus, begrijpt de vrouw.'

In de Zen-modus op de voorplecht

Om mijn aankomst op het Spaanse land te vieren ga ik uit eten. Een restaurant met een mooie menukaart heeft echter een vreselijk groen licht onder de parasols. Om die reden ga ik bij de buren zitten. Een foute keus: de vissoep is lauw en het bier is liefdeloos getapt. Ik kan even niet op het woord voor vissoep komen en leg de ober uit dat het vandaag mijn eerste dag in Spanje is, maar aan zijn lichaamstaal zie je dat hem dat totaal niet interesseert. "Zeg nu maar gewoon wat je wilt eten dan weet ik genoeg, zegt zijn blik.
Even later komt er een Afrikaanse vrouw met snuisterijen langs en als ook nog de kermisklanten verschijnen weet ik dat ik in een toeristenval ben getrapt.

Restaurant met eng groen licht

Afrikaanse snuisterijen

En ook de kermisklanten komen langs

Hondarribia is een aardig stadje met imposante stadswallen.
Ik neem mijn intrek in de Parador. Oorspronkelijk een burcht uit de tiende eeuw gebouwd op instigatie van Sancho Abarco. Koning Sancho el Sabio (De Wijze) breidde de burcht verder uit en versterkte deze. Koning Karel V maakte hem verder af en zorgde voor de huidige facade.
Het kasteel was lange tijd prive bezit, maar in 1929 kwam het in handen van de stad Hondarribia. Het werd daarna gebruikt voor concerten, tentoonstellingen en andere activiteiten. In 1965 kwam het in handen van de staat die er in 1968 een parador van maakte.
Bijnaam van de Parador: el Emperador.
En voor wie het niet weet: paradores zijn luxe staatshotels en de naam is afkomstig van Para dormir.

Ik was er tien jaar geleden op de fiets en ik herken veel. Bijvoorbeeld het hotel waar ik toen logeerde: San Nicolas tegenover de Parador.

De Kale (Calle) Santiago in Hondarribia

Verdwalen hoeft niet

De parador met facade uit 15e/16e eeuw

Met fraai interieur

Al zouden de muren wel eens gestuct kunnen worden