Burgemeester, kan deze zak nog mee?

Mussidan - La Gratade 13 km
La Gratade - St. Foye la Grande 20 km

De burgemeester van ons dorp

is in de stad geweest

zijn jongste broer die koopman is

gaf daar een bruiloftsfeest

de burgemeester at en sliep

in een modern hotel

met stromend water uit een kraan

en elektriken schel

Drs. P.

De burgemeester van Montfaucon is minder deftig. Hij sprak me vandaag aan terwijl hij in een caminonnette van de gemeente het vuil verzamelde. Bijzonder fenomeen is dat in Frankrijk, een dorp kan nog zo klein zijn. Ze klein dat een bakker, kruidenier of cafe er niet rendabel is. Er is altijd wel een een gemeentehuis en een burgemeester, overigens geen dagtaak. Vaak hebben ze er een andere baan bij, maar vuilnisman had ik nog niet gezien. 

De burgemeester van Montfaucon

Maar eerst even een inhaalslag maken (gisteren was er geen wifi). Zondagavond in Mussidan was er weer geen restaurant open. Wel een afhaalpizza. Ik bestelde er een pizza Ciel Bleu. Tussen haakjes stond er (Foot) achter. Ik vraag aan Aude wat dat betekent, maar ze heeft ook geen idee. Navraag gedaan bij de eigenaar. De voetbalclub bestelt die pizza altijd, vandaar. 

Reusachtige eik voor de gemeentelijke pelgrimsherberg

We zetten de tafel buiten en maken het gezellig

Onder grote hilariteit ben ik door het bed gezakt

Maandag is de etappe naar St Foye la Grande 33 km. Volgens Aude niet verstandig. Onderweg is er maar één overnachtingsadres, een privé gite op een boerderij. Maar die is er al na 14 km. Kortom: een rustig dagje voor de achillespees.
De route voert geheel door bossen. Het landschap doet me aan Les Landes denken.

Landschap doet me aan Les Landes denken

Op de boerderij is er geen wifi (stuk, de monteur komt vrijdag) en nauwelijks bereik voor de telefoon. De boerendochter tekent een cirkel op de grond waar we moeten gaan staan, maar we worden er tijdens het bellen steeds uitgegooid.

Boerderij in La Gratade

Pelgrima Babette meldt zich bij ons. Ze woont in Les Landes en is in Mussidan vertrokken. Vandaag is haar eerste dag. Ze hoeft niet mee te eten. Ze leeft van capsules op basis van algen (rijk aan proteinen).
De boerin had al per telefoon aangekondigd niet voor avondeten te zorgen. Vreemd want ik zie in het gastenboek dat Rob (ik was met hem in de herberg van Sorges) en Helmi (die hier 2 maanden geleden was) de gastvrouw bedanken voor het lekkere eten.
Aude had al gezien dat ik me zorgen maakte om het diner, dus we hebben afgesproken dat ieder van ons (Christophe, Aude en ik) ingredienten in de supermarkt voor het diner kopen.

Babette leeft op capsules

Dinsdag van de boerderij naar St. Foye la Grande. Er is iets bijzonders met deze route. 20 km lang en onderweg geen enkele voorziening. Geen winkel, geen bar. En ook het ontbijt was eerlijk gezegd wat pover. Dat wordt dus in één keer doorlopen om na 20 km wat te eten.
In Montfaucon haal ik Babette in en zonder afspraak lopen we samen verder. Babette is op een boerderij geboren en wijst me op allerlei eetbare zaken onderweg (bramen, peren). We hoeven dus niet van honger om te komen.
Ik realiseer me wel hoe ver ik van de natuur af ben komen te staan. Als ik honger heb, ga ik naar mijn vriend de groentenman, de Jumbo of een restaurant.

Een filosofische tekst onderweg

Babette op uitzichtspunt

Na de bossen weer wijngaarden

In Port St. Foye begrijpt een barman mijn probleem. Nee, hij heeft geen restaurant, maar hij wil wel een karbonade en een blik erwten in de magnetron gooien. Deze man begrijpt precies wat ik bedoel.
Hij steekt ook rustig een sigaret op (de enige die hier bevelen geeft, ben ik).

Barman: de enige die hier bevelen geeft, ben ik

Aan de opgewarmde karbonade

Ik  bel Aude om haar voor een biertje uit te nodigen. Ze arriveert binnen de minuut. De parochiale herberg (vlak om de hoek) gaat pas om 4 uur open. Ook Christophe komt langslopen, zodat het weer gezellig wordt. Eigenlijk was het mijn bedoeling om vandaag een hotel te nemen, maar het is ook wel leuk mee te gaan naar de parochiale herberg waar moeder overste ons streng toespreekt.
Grappig. Ik leerde Aude kennen toen ze zaterdag in het kasteel haar rugzak dumpte en meteen weer wegging omdat een priester haar voor een processie had uitgenodigd. 'Vrome serieuze pelgrim', dacht ik toen.
Het een hoeft het ander niet uit te sluiten. Ik heb ontzettend veel met haar gelachen. Vanmorgen bij het afscheid (we hadden niet meer het idee elkaar nog te zien, zei ze me dat ik haar inspireerde tot meer humor. Vond ik wel een mooi compliment.
Morgen is het echter echt tijd voor afscheid. Ik heb besloten de trein naar Les Landes te nemen en vandaar verder te gaan.
Dagenlang langs D-wegen lopen zonder andere pelgrims te ontmoeten voegt niets toe aan mijn pelgrimage. En ik heb al wel gezien dat het krap wordt om begin oktober in Santiago te arriveren.
En altijd onderweg zijn is wel leuk, maar er is ook nog een leven na de camino.
En eenieder moet er maar van denken wat hij wil, het is mijn pelgrimstocht.

Het wordt nog gezelliger met Aude en Christophe

Moeder overste spreekt ons streng toe

r

Aude na de douche

Aude neemt het ervan

Santiago komt al dichter bij

Groeten uit St Foye aan de Dordogne