Kesden Komunak

Donostia - Zarautz 20 km

Scusi, zegt de ober zacht, u bent hier misschien verkeerd

Spreken niet dezelfde taal voor mij is het allemaal

Macaroni in de nacht

Amazing Stroopwafels

Pelgrims mogen in deze gezellige school slapen

Af en toe voel ik me hier in een album van Kuifje beland. Veel woorden op richtingborden, winkelruiten en wc-deuren zijn in het Baskisch. In Galicie spreken ze Gallego wat ik als ik me ervoor inspan redelijk kan volgen omdat het op het Spaans lijkt. Van het Baskisch kan ik geen teksten brouwen. Veel woorden met een k (in het Spaans ken ik behalve kilo geen woorden met een k) een x of tx.
Zo leerde ik vannacht dat Kesden Komunak staat voor meisjes-wc. Nu zult u zich afvragen wat ik vannacht op de meisjes-wc moest. Wel, dat zal ik u uitleggen.
In de school waar wij vannacht sliepen waren alle ruimtes waar wij pelgrims niet geacht werden te komen afgezet met rood-wit lint. Op de wc'waar we wel onze behoeften mochten doen stond Kesden Komunak, met in kleine letters daaronder servicios chicas.
Die wc's waren een eind weg van de slaapzaal en bovendien een verdieping hoger. Nu ben ik iemand die zijn hele leven lang minimaal twee keer per nacht er uit moet om te plassen en vooral die verdieping hoger brak me op. Mijn achillespees is na een paar uur rust nauwelijks in beweging te krijgen. Elke keer dat ik wakker werd dacht ik: ai, ik moet weer naar de Kesden Komunak.

Bijzonder slecht geslapen overigens. Het was bloedheet in de slaapzaal zonder ramen en de deur moest natuurlijk dicht. Toen ik net op bed lag gutste het zweet in straaltjes langs mijn hoofd terwijl ik stil bovenop mijn slaapzak lag (minimaal gekleed, maar nog net zo dat het geen aanstoot aan de aanwezige vrouwelijke pelgrims gaf).

De temperaturen zijn sowieso een probleem. Het weer vertoont al weken hetzelfde patroon. Enkele dagen met temperaturen ruim boven de dertig. Dan volgt er een relatief koele periode van enkele dagen met democratische temperaturen. Ha denk je dan, de hitte is voorbij, maar na enkele dagen keert zij weer terug. Dan volgt er weer een korte periode van afkoeling om vervolgens...
Ik verlang nog steeds naar een dag regen. Al die maanden dat ik op pad ben, heeft het welgeteld één hele dag geregend (vrijdag 2 weken geleden de etappe naar Périgueux). Verder waren er 3 of 4 dagen met enkele uurtjes regen waarna het weer droog werd.
Vandaag was weer heet. Toen ik hier in het hostal een formuliertje in moest vullen, vormde er zich een plas op de grond. Ik zou maar doorschrijven, zei de dame van de receptie. straks staan we hier tot onze knieen in het water.
Enfin, laten we niet klagen, maar onze apostel op de blote knieen danken dat we op doordeweekse dagen waarop anderen moeten zwoegen voor een veel te laag loontje, zo maar de wijde wereld in mogen trekken.

Tom en Janice

Vandaag ging het meteen flink omhoog, van zeeniveau tot 300 meter. Klein stukje meegelopen met Tom en Janice uit Califonie. Ze zaten in een hotel in Donostia en liepen zonder bagage naar Orio.

Amerikanen zijn altijd positief en aardig want toen ik vertelde dat ik een nicht in de staat New York heb, vonden ze het meteen een beautiful State. Overigens kunnen Amerikanen je ook zo weer vergeten zijn, heb ik al een paar keer op de camino ondervonden. 

Tot mijn verrassing zag ik ineens een stempelplaats die ik kende. De foto ervan heb ik in mijn boekje Praktisch Pelgrimeren gebruikt. Ik wist niet meer dat het hier was.

De schrijver zet zelf een stempel in zijn pelgrimspaspoort

Veel smalle paden langs de corniche (jazeker Bram)). Terwijl ik naar adem hap hebben twee Spaanse dames het hoogste woord. Onbegrijpelijk waar ze de adem vandaan halen.

Spaanse dames hebben nog genoeg adem voor een goed gesprek

De afdaling is weer net als gisteren. Recht naar beneden over paden van rotsen en stenen.

Over rotsen en stenen naar beneden

Orio

Straatje (Kalea) in Orio

In Orio maak ik niet de fout van gisteren, toen ik matig en te duur gegeten heb op een terras. Ik kies het restaurant uit dat van buiten het minst op een restaurant lijkt. Een succesvolle tactiek zo blijkt.
Prima gegeten en voor weinig geld.

Restaurant dat er van buiten niet als restaurant uitziet 

Wijngaard tussen Orio en Zarautz

De universiteit van Barcelona bemoeit zich ook met de druif

Dit zegt volger en wijnkenner Theo de Ruiter over de Baskische wijnen.

Overigens kent Baskenlaand ook twee wijngebiedjes ‘Getariako Txakolina en Bizkaiko Txakolina’ Daar ligt de bakermat van een zeer speciale en buiten Baskenland onbekende en onbeminde druivensoort ondaribbi zuri (wit) en de ondaribbia belta (rood). De wijn heet Chacoli en wordt vooral door de Basken zelf opgezopen. Licht van kleur, veel zuur en citrusgeuren en smaken en laat die pinchos meer komen.

Zarautz

Zarautz met golfbaan op het strand

In Zarautz loop ik het eerste het bestel Hostal binnen. Ze zitten vol, maar ze hebben wel een pelgrimskamer met twee stapelbedden. Tot op heden ben ik de enige pelgrim. Maakt ook niet uit als er meer komen, ik slaap bij het open raam (en zorg er wel voor dat het open blijft).

Ik heb niets tegen pelgrimsherbergen (integendeel, fijn dat ze er zijn) maar ze hebben twee nadelen.
Je kunt vaak je spullen nergens kwijt en je moet op tijd binnen zijn. Tijden die zich slecht voegen met de Spaanse gewoontes. Het wordt net gezellig in de stad en jij moet weer naar je bed.
Gisteren moest ik om 22.00 binnen zijn. Het was druk in het restaurant, dus ik moest me nog reppen.
Word ik op weg naar de school (met het meisjestoilet weet u nog) bijna omver gereden door een jongetje op een step. Vreemde paradox: de kinderen spelen nog buiten op straat en jij - man van middelbare leeftijd - moet als een kostschooljongen op tijd naar bed.

Onderkomen voor vannacht