Een dagje naar het strand

Lit et mixte - Camping Le Col vert (Etang du Leon) 20 km

Als ik de golven aan het strand zie

de duinen, het zand zie

dan denk ik aan vakantie, vakantie

dan denk ik weer aan jou

maar jij bleef mij niet trouw

Ria Valk

Ja volgers, de hele tocht door Frankrijk verheug ik me al op dit lied van Ria Valk op mijn blog te zetten. En vandaag is het dan zo ver.
Er zijn natuurlijk talloze liedjes over het strand (Aan het strand stil en verlaten;  Terug naar de kust) maar ik heb gekozen voor dit ondergewaardeerde lied van Ria Valk. Het mooiste strandlied van de (misschien wat overgewaardeerde) Raymond van het Groenewoud (Twee meisjes op het strand) houd u nog van me te goed.

In aanloop naar deze tocht naar Santiago heb ik regelmatig getraind op de stranden tussen Schoorl en Egmond (Jan Klaassen de trompetter, hij marcheerde van Den Helder tot Den Briel), maar vandaag is het toch anders. Het strand loopt veel schuiner naar beneden en je zakt veel dieper weg in het zand (als je te lang op één plek blijft staan, loop je het risico om te vallen).
En ook de afstand tussen twee standopgangen is veel groter. Tussen Cap l' Homy en St Girons Plage is dat 11 km (dat klopt ook wel, een recht lijntje op de Michelin-kaart kan ik nog wel trekken).

Strandplezier met (half) ontblote mensen

In het begin is het nog druk, maar hoe verder je van Cap L'Homy weg bent, hoe minder mensen. Na enkele kilometers is het nog het domein van een enkele visser en wat naturisten. Komt mooi uit want ik heb ook geen zwembroek bij me.

Maar deze meneer behoudt zijn menselijke waardigheid

Oh ja, en dat vergeet ik nog de surfers. De golven hier maken het tot een eldorado voor surfers. Langs de kust ontelbare scholen waar je dat kunt leren. Leerlingen zijn vooral Duitsers.

Aan het strand stil en verlaten

Ongeveer halverwege wordt ik ingehaald door een blote dame. Intrigerend: zou ze helemaal zonder kleren naar St Girons Plage lopen? En daar aangekomen< ligt daar dan wel een stel kleren. Ik kan het niet vragen, want ze loopt harder dan ik (ze hoeft geen rugzak te dragen).

Blote dame op weg naar St Girons Plage

Heel in de verte zie ik vaag bergen uit zee oprijzen. Zou dat al Spanje zijn? Maar dat is nog meer dan 100 km hiervandaan. Ik kan er echter niets anders van maken. Dat moeten de bergen van Spaans Baskenland zijn.

Blote dame tussen de meeuwen

Ik heb een foutje gemaakt. Ook de weg van Camping La Salle naar Cap l' Homy was weer langer dan gedacht. Ik arriveer tussen koffie- en lunchtijd. Idee is om in St Girons te lunchen, maar dat is toch wat te hoog gegrepen, In Cap l' Homy serveert men nog geen lunch, maar achteraf gezien had ik beter even kunnen wachten.
Het lopen over het strand is toch zwaarder dan gedacht en het is vandaag uitzonderlijk warm (ruim 35 graden) en de lucht is strakblauw, geen seconde is er even schaduw.
En dan heb ik ook nog te weinig water bij me. De lunch bestaat uit een (nieuw gekocht) zakje knakworstjes en hetzelfde oude brood van gisteren dat vandaag dus nog weer iets ouder is geworden).
Een duik in zee biedt weliswaar verkoeling (oppassen want er staan hier gevaarlijke stromingen) maar dat is maar van korte duur. Tegen de tijd dat je je kleren weer aan hebt, druip je weer van het zweet.
Om 3 uur is mijn water (dat inmiddels lauwwarm was geworden) echt op. Het laatste uur loop ik zonder water. Ik voel me wat misselijk en ook de knakworstjes laten weten dat ze nog in mijn lichaam aanwezig zijn.
De dag van gisteren eist zijn tol. Te grote afstand, geen avondmaal. En ook vandaag te weinig gegeten en gedronken.
Als ik voor St Girons een strandopgang zie, besluit ik die te kiezen. Ik maak nu aan den lijve mee wat 'brandend zand' wil zeggen. Het is zo heet dat mijn voeten bijna letterlijk verbranden en ik kan een kreet van pijn dan ook niet onderdrukken.
Ik trek mijn slippers aan, maar dat helpt maar ten delen. Het hete zand dringt zich tussen mijn voet en de zool.
De strandopgang bestaat uit rul zand. Bij elke stap die ik doe, zak ik een halve stap terug. Het zweet gutst uit mijn lichaam en ik voel me misselijk en moe. Als ik geheel wegzak en bijna omval kan ik een kreet van pijn en afschuw niet onderdrukken. Ik merk ook dat ik in deze omstandigheden het gevoel voor decorum verlies. Het kan me niet schelen wat de andere passanten ervan vinden. Laat ze maar zien wat voor hoopje ellende hier staat. De weinige mensen die langskomen doen echter alsof ze niets zien.

Via een achterdeurtje arriveer ik op een camping. Dat is mooi want daar is water. Ik drink een liter water en spoel het zand van mijn lichaam. In de bar neem ik een cola en een blikje olijven. Kortom: na een uur ben ik weer een beetje mens.

Ousama (nee, geen flauwe grappen) en zijn vriendin spreken me aan. Of ik naar Santiago ga en zo ja waarom? Ousama is van oorsprong Tunesier, maar al lang in Frankrijk. Hij droom ervan ook eens naar Santiago te lopen.
De eerste foto mislukt. Ja, ik ben te zwart voor een foto, lacht hij. Tegen een voorbijgangster: Ja, ik hoorde u wel lachen, dat is niet zo netjes van u. 

Ousama en Stephanie

Bij de receptie vraag ik of ze soms een trekkershut hebben. Ja, maar die gaan alleen voor minimaal twee nachten. Dan wil ik een hut voor twee nachten (die tweede nacht annuleer ik dan later wel).

Helaas, ze trappen er niet in. Er zijn ineens geen hutten.

St Girons Plage is een verschrikkelijk oord (Zandvoort is er een rustig dorp op de Veluwe bij). Er is ook geen hotel of ander logis.

In St Paul heb ik gelezen dat camping Col Vert aan het Etang de Leon ook een pelgrimsgite heeft. Ik bel en men heeft inderdaad plaats.

De camping is echter nog 9 km lopen (of misschien wel 10 of 11). Dat trek ik niet meer. Ik vraag het meisje aan de bar een taxi voor me te bellen. Dat heeft nogal wat voeten in de aarde. Ze wil me eerst met de bus sturen, maar ik ben moe en weet helemaal niet waar die camping precies is. Enfin, uiteindelijk arriveert Carole met haar taxi.

Ze wil van alles van mijn reis weten. Het is haar droom zelf ook nog eens naar Santiago te lopen.

Als we bij de camping arriveren, staat de meter op € 22,10. Ze wil echter niet meer dan 10 euro aannemen. "Want, je hebt me even laten dromen."

Tja volgers, dat ik ondanks een vermoeid en bezweet lichaam een jonge vrouw heb laten dromen. Ik wist niet dat ik dat in me had. 

Met Carole in de taxi

En nu met de zonnekleppen naar beneden