Het thuisfront

Het thuisfront

Lezer Van Reijsen (wij kennen elkaar niet persoonlijk) stelde een interessante vraag. Of ik het thuisfront niet mis?

Voor mij is het antwoord niet zo moeilijk, maar het aan anderen uitleggen… Ik doe een poging.

Het thuisfront

Uiteraard mis ik mijn vriendin Annemieke (die mijn zaakjes regelt nu ik er even niet ben), de wijze kater Max, bange poes Muis die elke keer ondergronds gaat als er iemand aanbelt, papegaai Rocky die steevast om 9 uur ’s avonds zegt: Rocky moe, Rocky gaat slapen.

Alle zakelijke contacten (gaat dat wel goed met jullie vergaderingen?). Alle vrienden en kennissen.

Maar anderzijds mis ik ze toch minder dan aanvankelijk gedacht. Ik heb lang naar deze reis toegeleefd. Toen ik in 1999 voor het eerst naar Santiago ging was dat op de fiets, maar destijds had ik eigenlijk al het idee, dat de ware weg te voet was.

Door allerlei praktische zaken kwam het er nooit van dit ook daadwerkelijk te doen.

Op de fiets is de reis te overzien. Je kunt zonder al te veel moeite 80 km per dag rijden en als je dat vier weken lang volhoudt, ben je in Santiago. Te voet duurt het 3 a 4 keer zo lang.

Veel mensen vragen mij onderweg of ik al met pensioen ben. Dat is (gelukkig) niet zo. Ik werk voor eigen rekening en doe dat graag, maar heb om dat werk ook vast te houden veel moeten regelen. Sommige zaken heb ik even opgeschort. Mijn klanten begrepen wel dat deze tocht belangrijk voor mij was (dank daarvoor). Voor sommige zaken heb ik een invaller gezocht (bedankt Paul voor het maken van de elektronische nieuwsbrief Ultreia, bedankt Bram dat je het hoofdredacteurschap van de Jacobsstaf nog een nummer extra wilde uitoefenen).

Dit alles betekent ook dat deze reis (voorlopig) eenmalig is. Ik heb ook veel van voorgaande tochten geleerd. Toen ik de eerste keer per fiets ging, had ik in Noord-Frankrijk al een moeilijk moment. Het was nog zo’n eind naar Santiago. Waar was ik aan begonnen? Inmiddels heb ik geleerd dit soort gedachten achterwege te laten.

Toen ik op 5 juli jl. de Franse grens overschreed, wist ik al dat Frankrijk een enorm stuk land was. En dat klopt, want het is nu 22 augustus en ondanks het feit dat ik aardig doorgelopen heb, ben ik  nog steeds in Frankrijk.

Maar zulke gedachten moet je achterwege laten anders wordt het een karwei, een soort aangenomen werk, in plaats van met iets bezig te zijn wat je erg graag doet.

En al lijkt het nu nog een eind. Er komt een tijd dat de tocht verleden tijd is. Voor je het weet zeg je: weet je nog dat ik verleden jaar om deze tijd naar Santiago vertrok? En voor je het weet zeg je: die reis naar Santiago, is dat al weer drie jaar geleden?

Ik heb me daarom voorgenomen elk moment van deze reis bewust mee te maken. De leuke dingen, maar ook de momenten dat ik het moeilijk had zoals gisteren bij die strandopgang naar St Girons.

Veel mensen vragen me ook hoeveel kilometer ik al heb afgelegd. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me daar totaal niet mee bezig houdt. Mijn ‘broer’ Bas houdt dat bij en geeft me elke maandag de stand door. Ik neem daar met interesse kennis van, maar om nu te zeggen dat het me bezig houdt?

Hetzelfde geldt voor de vraag hoeveel kilometer het nog is naar Santiago. Ik weet alleen dat ik ergens begin oktober aan moet komen omdat er ook nog een leven is met werk na de camino.

Als ik nu de Michelin-kaart van Frankrijk bekijk, kan ik me niet voorstellen dat ik het was die dat hele eind van Rocroi tot Les Landes gelopen heb (ok, af en toe een stukje met trein, bus of taxi, maar nooit grote einden).

Ik weet ook niet of ik nu al 8 of 9 weken onderweg ben. Als ik erover na ga denken, zijn het 9 weken, maar het is geen parate kennis.

Het is ook alsof het begin in Nederland (het bankje in Delft waar ik op rustte toen ik last van mijn rug had) deel uitmaakt van een andere reis. Kortom: het is alsof ik bezig ben met een reis zonder begin en zonder einde. De ‘weg’ is nu mijn thuisfront geworden. Ik denk met plezier terug aan al de vrienden die ik onderweg gemaakt heb. De mensen zonder geld (Maurizio en Christina), Manon uit Quebec, Bert uit Amersfoort, Nicolette met wie ik 3 dagen prettig gelopen heb, de praatgrage Sylvie die veel over haar mislukte huwelijk vertelde, Mireille, een tot het christendom bekeerde moslima die in elk gastenboek behalve de gastvrouw ook Jezus bedankte voor zijn oneindige liefde. Christophe die op Facebook een citaat van een Franse filosoof plaatste. Aude die me haar cordon bleu gaf toen ik niets te eten had. Babette die zich in leven houdt met capsules van de Aromatherapeut.
 Alle mensen die me spontaan iets aanboden, of me op de koffie uitnodigden toen ik aanbelde voor water. Taxichauffeur Andre die me na de rit iets te drinken aanbood. Taxichauffeuse Carole die half geld voor de rit rekende (ik lijk die Deen voor half geld wel). Tja en ook die Deen aan wie ik me toch wat ergerde, mis ik op de een of andere manier.

Al de mensen die me vroegen of ik voor hen wilde bidden in Santiago, zoals Jean Michel die op de naamdag van de apostel een fles champagne opentrok omdat zijn overleden vader ook Jacques heette.

Ik ben nu in Les Landes even zonder vrienden, maar ik verheug me nu al op de nieuwe vrienden die ik zonder twijfel ga ontmoeten.

Kortom: de weg is nu mijn thuisfront geworden. Thuis zijn de dagen redelijk voorspelbaar. Hier pak ik elke dag opnieuw weer blijmoedig mijn rugzak in, benieuwd naar wat ik die dag weer ga meemaken. Het doel van de reis – Santiago – is minder belangrijk geworden dan de reis zelf.

Is dit een antwoord op de vraag of ik het thuisfront mis?