Sylvie is een beetje misselijk

Flavignac - La Coquille 24 km

Hij was een beetje misselijk

Ik was een beetje misselijk

Gewoon een beetje misselijk

Ik werd een beetje misselijk

Dat gebeurt ons allemaal, oehoehoe

Dat gebeurt ons allemaal

Buster Fonteyn (Paul Haenen)

Ontbijt met Mons, Mireille en Sylvie (dit keer met bril)

Om klokslag 6 uur gaat het grote licht aan in de pelgrimsherberg. Sylvie is van vroeg vertrekken.

Bijna iedereen heeft slecht geslapen. Mireille moest haar eerste dag nog verteren, Syvlie vanwege de context a la maison, zoals ze dat zo fraai uitdrukte (ze wil scheiden), en ik vanwege pijn aan mijn achillespees. 

Alleen de Deen heeft een prima nachtrust achter de rug. Blijkbaar rust er toch zegen op pelgrimeren voor half geld. Sylvie heeft gisteren het eten voor hem betaald. Heel mooi van haar, ik ben niet zo'n nobel mens. Ik blijf er wat moeite mee houden dat je er van tevoren van uitgaat dat anderen wel een gedeelte van je reis zullen betalen. Verder is het een aardige man, belangstellend, met humor, maar een echte vriend zal het niet worden. 

Sylvie staat buiten vol ongeduld te wachten. Ze wil om kwart voor 7 vertrekken en nu is het al 10 voor 7. Mireille loopt vandaag met haar mee want ze vindt het eng alleen te lopen.

Ik heb erg veel last van mijn achillespees. Omdat ik de laatste ben die weggaat moet ik de sleutel bij het gemeentehuis gaan inleveren. Ik strompel er naar toe en om van die inspanning bij te komen ga ik meteen maar koffie drinken. Beter vandaag een nieuw rustig wandelmaatje te zoeken.

Een nieuw wandelmaatje

De man van de overkant die gisteren de maaltijd verzorgde heeft ons een alternatieve route naar La Coquille uitgelegd die 5 km korter is.
We zijn daar allemaal gretig op ingegaan, maar hebben er achteraf ook spijt van. Het gaat de hele dag langs D-wegen. Dus op asfalt lopen. Het nodigde ook niet uit tot het maken van foto's.
Ik loop het eerste uur met een gemiddelde van 3 km. Daarna gaat het gelukkig wat beter. 

Na 14 km kom ik in Bussiere Galant Gare waar zoals de naam al aangeeft een station is. Er blijkt ook een trein naar La Coquille te gaan. 10 minuten met de trein scheelt in mijn achillestempo ongeveer 2,5 uur lopen. De keus is snel gemaakt. Wat rust voor de voeten kan geen kwaad.

Ik ben veel te vroeg in La Coquille dus ik zoek een bar. Op een pleintje met platanen hoor ik ineens een francaise mijn naam roepen. Mireille zit op een terras.

Sylvie is naar het toilet, ze is een beetje misselijk, of eigenlijk doodziek. Van haar energie deze morgen is niets meer over. Ze heeft onderweg een tonijnsalade gegeten die haar slecht bekomen is en ook de migraine is er weer. De apotheek is pas om 3 uur open (het is half 2) en in de gite kan ze pas om 4 uur terecht. Kortom: algehele misere voor haar.
Ik vraag me overigens af wat de zin is van dat vroege vertrekken als je in 1 keer doorloopt naar de bestemming van die dag. Dan kun je je gaan ergeren dat je nog uren moet wachten tot de herberg open gaat, maar dat terzijde.

Mireille (maar niet de enige echte)

Ik heb het beter getroffen. Volgers herinneren zich misschien nog hoe ik zondag 21 juni (zie mijn blog van die dag) door pelgrim Patrick uit Schipluiden getrakteerd werd op een avondmaaltijd. Bijzonder want Patrick en ik kenden elkaar daarvoor helemaal niet. De neef en nicht van Patrick (Peter en Ans Vermeulen) hebben een huis in La Coquille en ik ben daar van harte welkom. 
Mooi want de gemeentelijke gite is een benauwd houten gebouw waar het vandaag bijzonder heet is.
Het is vandaag 11 augustus, de naamdag van de heilige Clara van Assisi (bedankt Mireille Madou, ik was het vergeten). En zoals de vaste volgers inmiddels weten, de Arme Klaren (zusters Clarissen) zorgen voor mooi weer als je ze een mandje eieren aanbiedt. Blijkbaar hebben ze veel eieren gekregen want de temperaturen komen vandaag weer boven de 30 graden.

Benieuwd hoe het morgen verder gaat. Mireille heeft in Sylvie een wandelmaatje gevonden, maar Sylvie is net als ik. Een paar dagen is prima, maar dan weer met jezelf op pad. 
Mireille heeft al bij mij zitten vissen. Als ik zou zeggen: zullen we tot Saint-Jean-Pied-de-Port samen lopen? zou ze meteen ja zeggen. Maar dat gaan we dus niet doen.

Ans en Peter Vermeulen