De beschaving schrijdt maar voort

Bayonne - Urrugne 30 km 

Op een onbewoond eiland

zijn alle dagen fijn

op een onbewoond eiland

daar zou ik willen zijn

Op een onbewoond eiland

loopt niemand voor je neus

je voelt je d'r blij want

lekker leven is de leus

Kinderen voor kinderen

Soms zou je op een onbewoond eiland willen zijn

Ja, wat is dat toch? Vandaag maakte ik het weer mee. Precies negen weken nadat dat Erasmuswicht vol tegen me aan liep zonder zich te excuseren (zie blog van 23 juni: Naar het ziekenhuis) liep er vandaag een hardloper tegen me aan. En ook hij deed net alsof ik een lastig insect was dat ongenood op zijn weg was gekomen. Je bent lekker aan het hardlopen, je vergeet je omgeving en zonder dat je het in de gaten hebt, loopt je tegen iemand op. Kan ik allemaal inkomen. Maar dat je dan net doet of het hele voorval niet heeft plaatsgevonden...? Enfin, waar mensen zijn wordt er gemenst, zou mijn suiveuse preferée zeggen, maar soms zou je wel eens willen dat je op een onbewoond eiland was waar net als in dat liedje niemand voor je neus loopt.

Duitse pelgrims hebben de trein gemist

Ik realiseerde me vannacht dat niet elke volger op de hoogte is van de wegen naar Santiago. Veel mensen beginnen hun camino in St. Jean-Pied-de-Port, een stadje ongeveer 100 km het binnenland aan de voet van de Pyreneeen. Een van de manieren om er te komen is de trein naar Bayonne te nemen en daar over te stappen op het boemeltje naar St. Jean. Om iets over zes gaat er een trein, maar die hadden die Duitsers dus gemist.
Vanaf St. Jean-Pied-de-Port volg je dan de Camino Francés via Pamplona, Burgos en Leon.
Aangezien ik die al drie keer per fiets en éen keer te voet heb afgelegd, geloof ik die inmiddels wel. Ik volg vanaf hier de Camino del Norte via de Spaanse noordkust. Morgen kunnen jullie lezen hoe ik in plaats van over de Pyreneeen te zwoegen comfortabel de grens oversteek via het pontje van Hendaye naar Hondarribia.

Weer rechtgezette boekenkast

Vannacht nog een klein incidentje. Bij het naar de toilet gaan, blijf ik met mijn voet achter mijn rugzak haken, ik val tegen de boekenkast aan, die met donderend geraas omvalt. De halve Larousse lag op mijn bril die dit onverwachte bombardement aan nutteloze kennis gelukkig overleefd heeft.
Ik waande mij ineens weer in Van Oekels discohoek waar elke aflevering steevast een dossierkast vol ordners omviel.De rest van de dag zat de tune van dat programma steeds in mijn hoofd en toen die hardloper tegen me aanliep, kon ik dan ook niets anders dan hartgrondig roepen: Ach, pardon reeds! (De jongere lezers ontgaat dit wellicht, maar volgers als Jaap snappen het wel).

Straat in Bayonne

Pad langs de kust ligt er voor de komst van de hardloper nog vredig bij

Biarritz

Spanje wordt steeds duidelijker zichtbaar

De bedoeling was om vandaag naar St. Jean de Luz te lopen. Daar zat echter alles vol, zelfs de kamers van boven de 200 euro per nacht gingen als warme broodjes over de toonbank. Dus nog maar 4 km doorlopen naar Urrugne waar ik voor 12 euro de pelgrimsherberg voor me alleen heb.
Kortom, een voordelig nachtje dat in schril contrast staat met de overnachting van morgen, dan slaap ik in de Parador van Hondarribia die volgens mijn suiveuse preférée heel bijzonder schijnt te zijn.
Ik moest er wel even over denken, maar ik kom hier voorlopig niet meer, dus enige luxe mag van mezelf voor een keer. Dat denken brak me overigens nog wel bijna op. Ik had eerst een vriendelijke dame aan de lijn die ABC sprak (Algemeen beschaafd Castillano). Nee, de kamers voor pelgrimstarief waren er niet meer. Of ik dan misschien Amigo van de Paradores was. Nee, ook niet. Of ik soms ouder dan 55 was? Ja, dat dan weer wel.
Enfin, ik dacht er even over en besloot het toch maar te doen. Toen ik echter weer belde kreeg ik een ratelende Spanjaard aan de lijn met een onnavolgbaar accent. Ik maar herhalen: kunt u dat nog eens herhalen, maar dan veel langzamer (puede repetirle por favor pero mas, mas, mas despacio).
Op een gegeven moment had hij het over Barcelona, Roma en Whiskey. Ik dacht eerst dat hij de inhoud van de minibar opnoemde, maar ineens begreep ik dat hij de letters van mijn achternaam en e-mailadres aan het herhalen was.
Het is allemaal goedgekomen want inmiddels heb ik per e-mail de bevestiging binnen.

Kamer zonder boekenkast in pelgrimsherberg

Uitzicht vanuit de pelgrimsherberg

Het is hier overigens al echt Spanje aan het worden. De mensen begroeten elkaar niet met Ca va? maar met Como esta? De wc heet hier geen toilettes maar bano.
Ik was om 17.30 aan deze blog begonnen omdat ik het al diverse keren heb meegemaakt dat men om half zeven ineens het terras begon af te breken om even later de kroeg te sluiten. Hier begint men om die tijd pas te leven. Was ik een uur geleden nog de enige op het terras, het zit nu vol drinkende, rokende en pratende mensen. Elke stoel is bezet. De uitbaatster zet ongevraagd een schaaltje tapas voor me neer. De beschaving is weer ingetreden.

En over beschaving gesproken. De gezamenlijke Offices de Tourisme van La cote Basque hebben antennes op hun dak gezet zodat je langs de gehele kust gratis wifi hebt. Je moet er wel voor naar buiten (dat dan weer wel) want binnen werkt het niet.
De beschaving is nooit ver weg. Gelukkig maar.

P.S. De werkelijkheid haalt de blog in. Begin je deze blog te buiten schrijven en open je met Kinderen voor kinderen, gaat er ineens een kinderkoor op het terras optreden.

Kinderen voor grote mensen op het terras