Gescheurde blouse

Thiviers - Sorges 18 km

Er was eens een haveloos ventje

dat vroeg om zijn moeder een broek

maar moeder verdiende geen centje

en vader was wekenlang zoek

ach moedertje geef mij geen standje

er zit in mijn broekje een scheur

de jongens op school roepen Jantje

jouw billen die zien we er deur

Zangeres zonder naam (tekst: Koos Speenhoff)

Grote scheur

Geen scheur in mijn broek zoals Jantje, maar in mijn shirt. Het liefdevolle naaiwerk van Christina heeft geen stand gehouden, dus binnenkort zal ik dit kledingstuk ook moeten loslaten (pelgrimeren is loslaten).

Met de moeder van Jantje liep het overigens slecht af.

Toen heeft zij haar rok uitgetrokken

de enige die zij bezat

en maakte van stukken en brokken

een broek voor haar enige schat.

Moeder ging van ellende dood en pas op de begrafenis kon Jantje zijn nieuwe broek aantrekken. Ja, dat zijn nog eens teksten. Daar kunnen we bij Brouwervanteksten nog een puntje aan zuigen.

Isabelle: het geluk is de weg zelf

Afgelopen nacht bij Isabelle gelogeerd. Ze is nog maar pas met haar gite begonnen. Ik ben pelgrim nummer 15.
Eerst woonde ze in La Coquille bij Ans en Peter op de hoek ( rue la Boetie) maar dat huisje was te klein.
Isabelle is zelf pelgrim en heeft als motto: Er is geen weg naar het geluk. Het geluk is de weg zelf. 
Isabelle mag voorlopig niet pelgrimeren vanwege een ontsteking aan de achillespees.
Een waarschuwing voor mij het even rustig aan te doen?

Het landschap lijkt veel groener

Het regent vandaag. Ik krijg daar altijd een goed humeur van, maar moet voorzichtig daarmee zijn, want veel mensen snappen dat absoluut niet.

Alles lijkt veel groener, er is veel zuurstof in de lucht en er is overal schaduw. 

Ondanks de democratische temperatuur (21 graden) is de lucht nog erg vochtig en zweet ik bijna net zoveel als op een warme dag. 

De route voert vandaag door boomgaarden en verlaten boerderijen.

Verlaten boerderijen

In Sorges is een mooie kerk met een bijzondere kruisgang. De (Nederlandse) gastvrouw Henny zwaait er de scepter over de pelgrimsherberg.
Ik moet de hartelijke groeten van Sylvie en Mireille hebben. Zij waren hier gisteren.

De H. Antonius waakt over de kerk van Sorges

Hospitalera Henny

Vaak vragen mensen hoeveel kilometer ik al heb afgelegd en hoeveel ik nog moet. Eerlijk gezegd houd ik me daar totaal niet mee bezig. Mijn 'broer' Bas houdt de kilometers bij en geeft elke maandag de stand door. Ik keek gisteren eens op de kaart van Frankrijk en kon me niet voorstellen dat ik het was die dat hele stuk van Rocroi tot hier heeft afgelegd.
Dat geldt ook voor de rest van de reis. Ik denk er niet aan hoe ver ik nog moet. Kortom: het is net of ik aan een reis bezig ben zonder begin en zonder einde. Een reis die wat mij betreft eeuwig zou mogen duren (bij wijze van spreken dan). Of om het eens in trendy taal  te formuleren: qua mindfulness ben ik best wel goed bezig.