Kom toch niet aan deze volle kust

Ychoux - Parentis en Born 12 km

J´ai pensé qu´il valait mieux 

Nous quitter sans un adieu. 

Je n´aurais pas eu le cœur de te revoir... 

Mais j´entends siffler le train, 

Mais j´entends siffler le train, 

Que c´est triste un train qui siffle dans le soir... 

Richard Anthony

Bij wijze van uitzondering deze keer geen Nederlandstalig lied, maar een tekst ingezonden door Aude Ponroy met wie ik vanmorgen in de trein naar Bordeaux zat. Merci Aude pour ta contribution a ce blog. En tegen Bram met zijn Lowland trio kan ik toch niet op.

Aude en ik hadden zonder dat we het van elkaar wisten dezelfde trein naar bordeaux uitgekozen.

Aude gaat vandaar met een date via BlablaCar terug naar Parijs. Ik ga verder naar Ychoux in Les Landes vanwaar ik naar Parentis en Born loop.

Een aardig stadje met aardige hotels maar allemaal vol. Fabienne van het Office de Tourisme heeft ongeveer tien adressen gebeld, tot in de wijde omgeving, maar overal hetzelfde antwoord; complet.

Met Aude in de trein

Zit nu in het café op een taxi te wachten die me naar St Paul en Born naar de gemeentelijke pelgrimsherberg (dat dan weer wel) brengt. Met een tas vol boodschappen van de Super U want er is geen bar of restaurant in St Paul en ook geen Aude die voor me kookt.

Dus als de taxi komt, houdt deze blog abrupt op. Jammer, want ik had nog veel spirituele teksten voor vandaag.

Het is toch een beetje vreemde dag: afscheid van al mijn vrienden. En zelfs de medepelgrims aan wie je je ergert ga je toch missen. Het is net of ik weer uit Alkmaar vertrek. Geen vrienden met wie je van alles meemaakt, maar nog onverwachte ontmoetingen in het verschiet. Er is wel een groot verschil, ik kijk nu terug op mooie ontmoetingen en vriendschap. Met Christian met wie ik in een voetbalkantine sliep, met Bert met wie ik een kamer deelde in een chaufferscafé. De 3 dagen met Maurizio, Christina en Manon. De rustdag bij Huberta en Arno. De 3 dagen met Nicolette uit Amersfoort. Marie-Anne, de goedlachse wiskundelerares. En de laatste dagen met Aude, Christophe en Babette. En alle momenten waarop het even moeilijk was en er onverwacht hulp kwam.

Het station van Bordeaux: het moet toch niet gekker worden

De aankomst in Bordeaux vandaag riep herinneringen op aan 2012. Recht tegenover het station is het restaurant en het hotel waar Bas en ik zaten op de dag dat we hoorden dat ons medebestuurslid Adrie, maar vooral onze pelgrimsvriendin, op weg naar St Jean-Pied-de-Port was overleden. Bas en ik waren toen op de fiets op weg naar Santiago en we besloten meteen onze tocht af te breken om haar man Gerrit bij te staan. Die dag konden we tot Bordeaux komen.

Les Landes vanuit de trein

Wel bijzonder om een plek op de kaart te prikken, daar uit te stappen en vervolgens te gaan lopen zonder precies te weten wat je te wachten staat.

Station van Ychoux

Les Landes te voet

Of het verstandig is, is wat anders. Er is een mooi hotel restaurant in Parentis, maar dat is vol. Alles tot in de wijde omgeving blijkt vol te zijn. Ik blijf rustig zitten. Als ik nu opstap, is Fabienne van het probleem af en is het mijn probleem.

Uiteindelijk komt ze op het idee het gemeentehuis van St Paul en Born te bellen. Daar is een pelgrimsherberg.

Fabienne van het Office de Tourisme

Ik ben nog met mijn blog bezig als taxichauffeur André arriveert. Ik mag rustig mijn blog afsluiten. Hij heeft geen haast. Hij is nu 60 en leeft nog dankzij een niertransplantatie. Hij dankt elke dag degene die nu in de hemel is en hem zijn nier heeft gegeven. Als we in St Paul arriveren, heeft hij geen wisselgeld. Maar geen probleem, hij biedt me een glas aan, dan heeft hij weer wisselgeld.

André heeft nooit problemen met mensen in zijn taxi, als je je open opstelt naar de ander hoeft dat ook niet. Hij zou graag ook eens naar Santiago lopen, maar zijn gezondheid laat dat niet toe. Hij wil ooit nog eens naar Santiago, maar dan per taxi.

 

Taxichauffeur André gelooft in de goedheid van de mensen

 

Die herberg blijkt een ware verrassing. Klein, maar alles is er. Ik ben de enige pelgrim dus dat wordt lekker rustig slapen. Niet zoals vannacht toen Belg Pierre de slaapzaal potdicht had afgesloten en het er steeds benauwder werd.

Ik was eigenlijk van plan langs de kust te lopen, maar ik blijk op een heuse pelgrimsweg te zitten: La voi Littoral. Nog niet ontdekt door landgenoten, want in het gastenboek kom ik er niet één tegen.

Pelgrimsherberg in St Paul

Kerk van St Paul

Met een eigentijds jacobusbeeld

Voor  morgen maar vast een onderkomen op een camping geboekt. Vandaag zag het er toch even somber uit, maar zoals altijd bracht 'de weg zelf' uitkomst.

P.S. Soms wint de vermoeidheid het van de creativiteit. De blog van gisteren had niet moeten heten: de burgemeester van ons dorp, maar: Burgemeester, kan deze zak nog mee?
Enfin, Elly Koopman zinspeelde er gisteren al op. Er komt een boek van deze reis en daarvoor gaat er eerst nog een stilistische (geen Franse) slag over de tekst heen.