In de Zen-modus

Urrugne - Hondarribia 15 km

Ik hou van dansen en muziek

Eviva Espana

Van oude trots en romantiek

Eviva Espana

Een serenade aan 't balkon

Eviva Espana

Geef mij maar alle dagen zon

Espana por favor

Imca Marina

Ja, bij deze mijlpaal kan deze klassieker van deze ondergewaardeerde zangeres niet achterblijven..

Zicht vanuit de hotelkamer  op het estuarium van de Rio Bidosoa

Straks verder met deze blog
Nu eerst kijken of ik in de stad een gids voor de Camino del Norte kan scoren. Vanmiddag was de boekhandel dicht: openingstijden: 7.00 - 14.30 en 17.00 - 20.00 uur.

En ja, het is gelukt en nog wel mijn favoriete gids (voor de connaisseurs: de uitgave van El Pais/Aguilar). Ik had die natuurlijk ook thuis kunnen kopen, maar het is een 'bijbel' van ruim 1 kilo. Daar heb ik gelukkig niet heel Frankrijk mee doorgesjouwd.

Maar nog even terug naar gisteravond. Het bleek nog lang gezellig. Ik had de herberg niet voor mezelf want er arriveerde nog een jonge vrouw: Virginie uit Martigny (Zwitserland).
Ze ging echter meteen weer het stadje in en toen ik om 10 uur terugkeerde was ze er nog niet. Nog maar een sigaartje op het plein gerookt en om half 11 zag ik ze daar lopen.
Wel een verschil met als die Sylvies, Mireilles en Moniques die al om half tien gingen slapen.
Het was Virginies eerste dag op haar eerste pelgrimstocht en dat was te merken. Toen ik om half 12 ging slapen vroeg ze of het licht aan mocht blijven, dan kon ze nog wat lezen. Geen probleem, maar toen ik om half 1 wakker schrok, was ze nog aan het lezen. Mij maakt het niet uit, maar met zulk gedrag ga je je straks niet populair maken in pelgrimsherbergen.
Nog geprobeerd een afspraak te maken over hoe laat we op zouden staan, maar dat wilde niet zo lukken. "Ja, ik weet nog niet, ik zie wel."
Vanochtend om kwart na zeven toch maar eens opgestaan. Meestal hoor je dan bij je kamergenoot een licht gekreun waarna die dan ook opstaat, maar aan haar lichaamstaal was te merken dat Virginie dat voorlopig nog niet van plan was. Mijn plan om bij de bakker brood en croissantjes te halen om een ontbijt te maken dan ook maar laten varen en om kwart voor 8 met stille trom naar de Bar Tabac vertrokken om daar te ontbijten.

Het bleef nog lang gezellig in Urrugne

Het is vannacht gaan stormen wat 's ochtends voor een vreemd weerbeeld zorgt. Enerzijds lijkt het net herfst, maar anderzijds merk je dat het weer een warme dag gaat worden ( en inderdaad, de temperatuur kwam weer boven de dertig graden).

Er volgt eerst een fraaie route langs de corniche. Wel veel klimmen en dalen over smalle paadjes.

Smalle paden langs de kust

De corniche van Hendaye

Bij Hendaye kom ik per ongeluk op het strand uit. Als afscheid van Frankrijk dan maar het laatste stukje Franse land maar over zand.

Twee meisjes op het strand van Hendaye

Bij de pont naar Hondarribia staat een lange rij. Er kunnen 50 mensen op de boot en er staan er veel meer op de kade (De Veerpont van Drs. P. als lied van de dag hebben we al gehad).
Bij de tweede boot ben ik precies de laatste die mee mag. Een Spaans echtpaar dringt voor en pikt de laatste twee zitplaatsen in. Ik mag van de kapitein riant op de voorplecht zitten.

Kom toch niet in deze volle boot

Als ik van de boot kom, spreekt een Frans echtpaar me aan. Of ik naar Santiago ga en zo ja in welke spirituele staat ik verkeer. Kijk dat zijn nog eens andere vragen dan hoeveel kilometer ik al gelopen heb en hoeveel ik er nog moet.
Ik leg uit dat het is alsof ik bezig ben met een reis zonder begin en zonder einde.
Ah, volledig in de Zen-modus, begrijpt de vrouw.'

In de Zen-modus op de voorplecht

Om mijn aankomst op het Spaanse land te vieren ga ik uit eten. Een restaurant met een mooie menukaart heeft echter een vreselijk groen licht onder de parasols. Om die reden ga ik bij de buren zitten. Een foute keus: de vissoep is lauw en het bier is liefdeloos getapt. Ik kan even niet op het woord voor vissoep komen en leg de ober uit dat het vandaag mijn eerste dag in Spanje is, maar aan zijn lichaamstaal zie je dat hem dat totaal niet interesseert. "Zeg nu maar gewoon wat je wilt eten dan weet ik genoeg, zegt zijn blik.
Even later komt er een Afrikaanse vrouw met snuisterijen langs en als ook nog de kermisklanten verschijnen weet ik dat ik in een toeristenval ben getrapt.

Restaurant met eng groen licht

Afrikaanse snuisterijen

En ook de kermisklanten komen langs

Hondarribia is een aardig stadje met imposante stadswallen.
Ik neem mijn intrek in de Parador. Oorspronkelijk een burcht uit de tiende eeuw gebouwd op instigatie van Sancho Abarco. Koning Sancho el Sabio (De Wijze) breidde de burcht verder uit en versterkte deze. Koning Karel V maakte hem verder af en zorgde voor de huidige facade.
Het kasteel was lange tijd prive bezit, maar in 1929 kwam het in handen van de stad Hondarribia. Het werd daarna gebruikt voor concerten, tentoonstellingen en andere activiteiten. In 1965 kwam het in handen van de staat die er in 1968 een parador van maakte.
Bijnaam van de Parador: el Emperador.
En voor wie het niet weet: paradores zijn luxe staatshotels en de naam is afkomstig van Para dormir.

Ik was er tien jaar geleden op de fiets en ik herken veel. Bijvoorbeeld het hotel waar ik toen logeerde: San Nicolas tegenover de Parador.

De Kale (Calle) Santiago in Hondarribia

Verdwalen hoeft niet

De parador met facade uit 15e/16e eeuw

Met fraai interieur

Al zouden de muren wel eens gestuct kunnen worden